Wtedy gdy mówił im, oto władca jeden przyszedłszy pokłonił się Mu mówiąc: Córka moja teraz umarła, ale przyszedłszy połóż rękę swoją na nią i będzie żyła. (Mt 9,18)
Ταῦτα αὐτοῦ λαλοῦντος αὐτοῖς, ἰδοὺ ἄρχων ⸂εἷς ἐλθὼν⸃ προσεκύνει αὐτῷ λέγων oὅτι ἡ θυγάτηρ μου ἄρτι ἐτελεύτησεν· ἀλλʼ ἐλθὼν ἐπίθες τὴν χεῖρά σου ἐπʼ αὐτήν, καὶ ζήσεται.
haec illo loquente ad eos ecce princeps unus accessit et adorabat eum dicens filia mea modo defuncta est sed veni inpone manum super eam et vivet.
Wybrane słowo προσκυνέω pochodzi od πρός [pros] – na korzyść kogoś, przy, koło, obok, do, w kierunku kogoś, razem , co do, oraz od κύων [kyon] – pies (w nawiązaniu do postawy psa wobec pana). Oznacza: całować czyjąś dłoń w wyrazie szacunku, paść na kolana i bić czołem w ziemię w wyrazie najwyższego szacunku, złożyć hołd przez padnięcie na twarz, oddać cześć, zwrócić się z błaganiem.
Adoracja jest jednym ze sposobów wyznania wiary. Adorujemy Stwórcę jako stworzenia. Nikt, poza Bogiem, nie jest godzien adoracji. Ta postawa, która nie zamyka się tylko do adoracji Najświętszego Sakramentu, może naznaczać każde działanie. Staje się źródłem pokoju, gdyż uwalnia od lęku. Przez adorację wchodzimy w uwalniającą zależność od Miłości, która daje życie.
