Trzciny skruszonej nie złamie i knotka dymiącego nie zgasi, aż wprowadzi do zwycięstwa sąd. (Mt 12,20)
κάλαμον συντετριμμένον οὐ κατεάξει καὶ λίνον τυφόμενον οὐ σβέσει, ἕως ἂν ἐκβάλῃ εἰς νῖκος τὴν κρίσιν.
harundinem quassatam non confringet et linum fumigans non extinguet donec eiciat ad victoriam iudicium.
Hebrajski odpowiednik greckiego κάλαμος to קָנֶה [kaneh] – trzcina jako miara długości, łodyga, kość ramienia, staw barkowy, szalka wagi, kij mierniczy. Stąd pochodzi nazwa miejscowości w Galilei – Kana. Być może nawiązuje do pola trzcin w pobliżu tego miasteczka.
Czasem Kościół wygląda jak pola nadłamanych trzcin, chwiejących się na wietrze historii, walki, grzechu, słabości, skandali. Pośród nich przechadza się z właściwą Sobie uważnością Umiłowany Syn, tak bardzo do nas podobny, z wyjątkiem grzechu. Ubrali Go kiedyś w purpurę, bili trzciną po głowie, dali Mu trzcinę jako berło. Podali Mu ocet na trzcinie. Tak bardzo do nas podobny, ale nie w przemocy, lecz w ranach.
