Lud chodzący w ciemności zobaczył światło wielkie, mieszkającym w ziemi mroku śmierci, światło zabłysło nad nimi. (Iz 9,1)
הָעָם֙ הַהֹלְכִ֣ים בַּחֹ֔שֶׁךְ רָא֖וּ אֹ֣ור גָּדֹ֑ול יֹשְׁבֵי֙ בְּאֶ֣רֶץ צַלְמָ֔וֶת אֹ֖ור נָגַ֥הּ עֲלֵיהֶֽם׃
Haam haholekim bahoszek rau or gadol, joszbe beerec calmawet or nagah alehem.
Dziś dla odmiany słowo hebrajskie. Pierwsze słowo, które wypowiada Bóg w Księdze Rodzaju, to właśnie światło. Niech się stanie światło. Ono jest pierwszym dziełem. Objawia coś z natury Boga. W naszych oczach światło wydaje się być niematerialne, wszystko dzięki niemu staje się widoczne. Potem, po wielu wiekach, św. Jan napisze, że Bóg jest Światłością. To On sam oświetla mrok, ziemię śmierci. I jest to Światło wielkie. Większe niż każda ciemność.
Jest jeszcze inna intuicja związana z brzmieniem hebrajskiego słowa światło, czyli “or”. Fonetycznie tak samo brzmi słowo ludzka skóra. To może sugerować, że człowiek rajski cały był w świetle. To światło stworzenia skumulowało się w człowieku. Dlatego teraz inaczej brzmią mi słowa: Jesteście światłością świata, tak niech świeci wasze światło…
Pingback: Zanurzona w świetle – Zanurzona w Miłości
Dziękuję, że wróciło Jedno Słowo.
Nasz Bóg jest Ojcem Świateł…
Pokorną Światłością świata: nie oślepiajacą, ale oświetlającą każdego człowieka… Tak wiele jest w człowieku jeszcze tej ziemi niczyjej, pogańskiej. A On pokornie oświeca bez narzucania się. Jak to dobrze być w tym łagodnym świetle, poprzez które sączy się Miłość. Czysta jak kryształ, Chrystusowa.