Oto dom wasz [tylko] dla was pozostanie. Mówię zaś wam: nie ujrzycie Mnie, aż powiecie: Błogosławiony Ten, który przychodzi w imię Pańskie. (Łk 13,35)

ἰδοὺ ἀφίεται ὑμῖν ὁ οἶκος ὑμῶν λέγω δὲ ὑμῖν οὐ μὴ ἴδητέ με ἕως ἥξει ὅτε εἴπητε εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι κυρίου.

Ksiądz Remigiusz Popowski w Biblii Pierwszego Kościoła przetłumaczył werset ἰδοὺ ἀφίεται ὑμῖν ὁ οἶκος ὑμῶν, jako Oto właśnie porzuca się wam wasz dom. Wydaje się, że jest to tłumaczenie dużo mocniejsze, niż spotykamy w Biblii Tysiąclecia. Słowo ἀφίεται pochodzi od ἀφίημι, które znaczy odesłać i wyzwolić. Spotykamy je także w Modlitwie Pańskiej, kiedy prosimy przebacz/odpuść nam nasze grzechy. Dzisiejsza zapowiedź Jezusa pozwala wziąć człowiekowi pełną odpowiedzialność za swoje postępowanie. Jakby Bóg w pewnym momencie odpuścił już sobie przekonywanie. Z jednej strony mamy uznanie wolnej woli stworzenia, z drugiej jednak jest to dramatyczne, ponieważ Bóg pozwala odrzucić Siebie. Dom, o którym mówi Jezus, jest we władaniu ludzi, ale jest pusty. Dopiero uwielbienie Boga i uznanie Jego panowania może znów wypełnić tę pustkę, która pozostaje. Czasami, odnoszę wrażenie, poruszamy się po tym świecie, jakbyśmy sami go stworzyli i bezwzględnie wszystko nam było wolno. Jeśli chcemy mieć pełnię życia, nie możemy iść drogą Judasza, który Jezusa nigdy nie nazwał Panem. Jezus jest Panem, a to my jesteśmy Jego domownikami.