Gdy zaś powstał z martwych, przypomnieli uczniowie Jego, że to powiedział, i uwierzyli Pismu i Słowu, które powiedział Jezus. (J 2,22)

ὅτε οὖν ἠγέρθη ἐκ νεκρῶν, ἐμνήσθησαν οἱ μαθηταὶ αὐτοῦ ὅτι τοῦτο ἔλεγεν, καὶ ἐπίστευσαν τῇ γραφῇ καὶ τῷ λόγῳ ὃν εἶπεν ὁ Ἰησοῦς.

Bez pamięci człowiek traci tożsamość. Przypominanie od strony neurologicznej jest związane z pracą naszego mózgu. Natomiast od strony teologicznej jest związane z duchowym sercem. Przez codzienną lekturę Pisma poznajemy Moc Słowa i kształtujemy naszą pamięć. Ona wymaga ciągłego ćwiczenia. Łatwo „zapomina”, że ma pamiętać. Codzienna medytacja jest pamiętaniem wielkich dzieł Boga pośród zwyczajnego życia. W ten sposób rośnie wiara, jako osobista więź z Jezusem Chrystusem. W ten sposób rośnie świątynia – Eklezja.