ἀλλʼ οὐχὶ ἐρεῖ αὐτῷ· ἑτοίμασον τί δειπνήσω καὶ περιζωσάμενος διακόνει μοι ἕως φάγω καὶ πίω, καὶ μετὰ ταῦτα φάγεσαι καὶ πίεσαι σύ;

Czyż nie powie mu: Przygotuj co miałbym wieczerzać i przepasawszy się usługuj mi aż zjem i wypiję i po tym będziesz jadł i pił ty? (Łk 17, 8)

Słowa te mają całkowite pokrycie w tym, co sam Jezus uczynił. Przygotował nam wieczerzę i sam przepasawszy się usługuje nam każdego dnia. Pan stał się sługą. Wieczerza to wieczorny posiłek, po całym dniu. Po wszystkich zajęciach i pracach sługa ma uczynić to, co najbardziej oddaje jego posługę.

Jedzenie i picie jest zwyczajną, codzienną czynnością. Lecz nie chodzi tylko o samo jedzenie. Chodzi o miłość, która zapomina o sobie, miłość która służy, która karmi. Daje sobie i nie ubywa jej jak światła świecy przy kolacji.