Uważajcie na siebie, aby wasze serca nie były ociężałe wskutek obżarstwa, pijaństwa i trosk doczesnych, żeby ten dzień nie spadł na was znienacka jak potrzask. (Łk 21,34)

προσέχετε δὲ ἑαυτοῖς μήποτε βαρηθῶσιν ὑμῶν αἱ καρδίαι ἐν κραιπάλῃ καὶ μέθῃ καὶ μερίμναις βιωτικαῖς καὶ ἐπιστῇ ἐφ᾽ ὑμᾶς αἰφνίδιος ἡ ἡμέρα ἐκείνη (21:35) ὡς παγὶς.

“Uważajcie na siebie” można też przetłumaczyć: zważcie, zwróćcie uwagę. Rzeczywiście, na progu Adwentu warto się zważyć. A waga prawdę Ci powie. Dobry sportowiec posiada wysoką wydolność serca. Dzisiejszy tekst jest dosadny. Obżarstwo, bycie na rauszu, na kacu, i zamiana celu na środki, są destrukcją naszej kondycji. A nawet są potrzaskiem, więzieniem, które sami sobie fundujemy.
Jeśli uda się mi przeżyć Adwent niczym obóz kondycyjny, czy sanatorium, to nie znaczy, że na Święta mam znowu wejść w “ociężałość”. Skorzystam z zaproszenia, by “zwrócić uwagę na siebie” aż do końca.