I Słowo Ciałem stało się i rozbiło namiot pośród nas, i oglądaliśmy Jego chwałę, chwałę, którą Jednorodzony ma u Ojca, pełen łaski i Prawdy. (J 1,14)

Καὶ ὁ λόγος σὰρξ ἐγένετο καὶ ἐσκήνωσεν ἐν ἡμῖν, καὶ ἐθεασάμεθα τὴν δόξαν αὐτοῦ, δόξαν ὡς μονογενοῦς παρὰ πατρός, πλήρης χάριτος καὶ ἀληθείας.

Czasownik ten tworzy wraz z ὁράω horao pojęcie kontemplacji. św. Jan w Prologu otwiera przed nami zawrotną perspektywę nowego widzenia. Uczy nas patrzenia tam, gdzie jest łaska i Prawda, albo też, wypatrywania we wszystkim, co się staje, łaski i Prawdy. To nowe oczy, które widzą poprzez, na wskroś, dopatrujące się światła chwały Boga. Nawet więcej: przez wiarę i pouczenie, jakie daje nam Jednorodzony, mogę widzieć Boga. Dziś kontempluję Jego chwałę w ubóstwie, ciszy. W czułości św. Józefa, łagodności Maryi, w uśmiechu Dzieciątka.