I byli uderzani nauką Jego, był bowiem nauczający ich jak moc mający, a nie jak pisarze. (Mk 1,22)

καὶ ἐξεπλήσσοντο ἐπὶ τῇ διδαχῇ αὐτοῦ· ἦν γὰρ διδάσκων αὐτοὺς ὡς ἐξουσίαν ἔχων καὶ οὐχ ὡς οἱ γραμματεῖς.

W końcu nauka w synagodze przestała być rutynowa, skostniała i literalna. Nauczanie pisarzy, znawców Pisma, nie miało mocy z powodu zatwardziałości serca. Trzeba było, by Słowo uderzało raz po raz, by dobrać się do wnętrza.

Scena w synagodze przypomina przysłowie: “Uderz w stół, a nożyce się odezwą.” Zły i nieczysty duch został zdemaskowany, uderzony mocą Słowa Jezusa. Ten duch uzurpował sobie prawo do reprezentacji tej wspólnoty, krzycząc w liczbie mnogiej: “Co nam i Tobie…” A jednak, to Jezus ma władzę, i On ucisza zamęt w ludzkich sercach.