Gdy więc przyjął ocet Jezus, powiedział: Dokończone jest, i skłoniwszy głowę, wydał ducha. (J 19,30)

ὅτε οὖν ἔλαβεν τὸ ὄξος ὁ Ἰησοῦς εἶπεν· τετέλεσται, καὶ κλίνας τὴν κεφαλὴν παρέδωκεν τὸ πνεῦμα.

Dwa razy w Ewangelii św. Jana pojawia się ten czasownik i tylko w kontekście Krzyża. Pierwszy raz, gdy Jezus wisząc jest świadomy, że już wszystko jest dokonane i woła “Pragnę”, a drugi tuż przed skonaniem. Ma związek etylomologiczny ze słowem “cel”.

Dzieło Krzyża dopełnia się tylko dlatego, że Pan umiłował nas do końca. Miłość osiąga kres i zawsze do niego dąży. Osiąga cel, nic nie pozostaje niedomówione, ani niedokochane. Taka jest wewnętrzna dynamika miłości, że nie trzeba po niej poprawiać. Zresztą ostatecznie, poza miłością, już nic by nie było. Kochaj do końca, kochaj tak, aby wszystko kim jesteś i co robisz, co posiadasz, doszło do pełni, do spełnienia zgodnie z właściwym sobie celem.