Oto wam daję wszelką roślinę przynoszącą ziarno po całej ziemi i wszelkie drzewo, którego owoc ma w sobie nasienie: dla was będą one pokarmem. (Rdz 1,29)

W języku hebrajskim słowo to znaczy jeść, spożywać, pochłaniać, pożerać, konsumować, na różnych poziomach egzystencji, ale może znaczyć także żywić i karmić, zawsze w zależności od kontekstu w jakim się znajduje.

W 2 Krl 4,42-44 tłumaczone jest ono przez LXX na greckie słowo ἐσθίω, które występuje również w dzisiejszej Ewangelii (J 6,5): Jezus zadaje Filipowi pytanie: gdzie kupimy chleba, żeby oni się najedli? i w opisie rozmnożenia chleba słowo to jest kluczowym.

Wspólnym mianownikiem dwóch opisanych wydarzeń w dzisiejszej liturgii, w 2 Krl 4,42-44 i J 6,1-15 jest fakt, że zarówno prorok Elizeusz, jak i Pan Jezus, każą nakarmić ludzi, których jest o wiele więcej, aniżeli zasób chleba, jaki posiadają.

Rdzeń tego słowa pojawia się w formie rzeczownikowej אָכְלָה – (´oklâ) pokarm, już na pierwszej stronie Biblii, w pierwszym opisie stworzenia świata, który jest hymnem na cześć Boga Stwórcy: Oto wam daję wszelką roślinę przynoszącą ziarno po całej ziemi i wszelkie drzewo, którego owoc ma w sobie nasienie: dla was będą one pokarmem (Rdz 1,29). Warto zauważyć, że w starożytnej literaturze mezopotamskiej to człowiek musiał pracować, aby dostarczyć pożywienie bóstwom poprzez składane im ofiary. W Biblii zaś nie, a nawet zupełnie odwrotnie, to Bóg daje człowiekowi pokarm. Ten biblijny obraz Stwórcy, jest nie tylko polemiką autora biblijnego z wierzeniami babilońskimi, ale także wyznaniem jego wiary w Boga dającego człowiekowi życiodajny pokarm.