Zróbmy zasadzkę na sprawiedliwego, bo nam niewygodny: sprzeciw nie naszemu działaniu, zarzuca nam przekraczanie Prawa, wypomina nam przekraczanie naszych zasad karności. (Mdr 2,12)

Sprawiedliwy (צַדִּיק ṣaddîq) – słowo to występuje w dzisiejszym pierwszym czytaniu w Liturgii Słowa (δίκαιος – Mdr 2,12), w języku greckim, w którym została napisana Księga Mądrości i oznacza sprawiedliwego. W języku hebrajskim przymiotnik צַדִּיק ṣaddîq używa się zarówno w odniesieniu do człowieka jak i Boga, z tym, że kiedy Bóg jest צַדִּיק to w kontekście zwykle chodzi o Jego działanie, którym pokazuje, że jest sprawiedliwy. Stąd przymiotnik ten nie opisuje statycznej cechy Boga, ale Jego zbawczą i uwalniającą człowieka interwencję. Boża interwencja zwykle kładzie kres niegodziwości bezbożnych i pomaga uczciwym w dochodzeniu swoich praw (Jr 20,12; Ps 7, 10.12; 11,7; 129.4).

Termin ten często występuje w literaturze mądrościowej, w której sprawiedliwym jest człowiek, którego serce i myśli skierowane są do tego, co słuszne. Sprawiedliwy wypowiada prawe słowa (Ps 37, 30; Prz 10,11.20) i nienawidzi kłamstwa (Prz 13,5); jego życie jest drzewem życia (Prz 11,30). W sądzie wspiera sprawę sprawiedliwy (Ez 23,45; Ps 1,5; Prz 12,26; 21,12.15). צַדִּיק ṣaddîq jest miłosierny i hojny, pomaga uciśnionym (Ps 37,21; Prz 21,26; 29,7). Raduje się w Panu i w Nim szuka schronienia (Ps 64,11). Dlatego jest niezłomny, ufny i nieustraszony (Prz 10,25; 14.32; 28.1) i ojciec może być z niego dumny (Prz 23,24). Nawet kiedy sprawiedliwy jest w rękach Boga, nie jest wolny od niepowodzenia, co więcej jest stale wystawiony na ataki bezbożnych, bo jest im niewygodny. W Ewangelii Jezus zapowiada swoje cierpienie, a nawet śmierć, wiedząc jednak, że będzie ocalony, dlatego zapowiada również swoje zmartwychwstanie, jak mówi psalmista: bo ocaliłeś moje życie od śmierci i moje nogi od upadku, abym chodził przed Bogiem w światłości życia (Ps 56,14).