I powiedział do niego: amen, amen, mówię wam, ujrzycie niebo otworzone i aniołów Bożych wstępujących i zstępujących na Syna Człowieczego. J 1,51

Kαὶ λέγει αὐτῷ· ἀμὴν ἀμὴν λέγω ὑμῖν, ὄψεσθε τὸν οὐρανὸν ἀνεῳγότα καὶ τοὺς ἀγγέλους τοῦ θεοῦ ἀναβαίνοντας καὶ καταβαίνοντας ἐπὶ τὸν υἱὸν τοῦ ἀνθρώπου.

Bardzo ciekawy jest ten fragment w porównaniu z miejscami Ewangelii u Mateusza i Łukasza, w których występuje dzisiejszy “główny bohater” – słówka anoigō. U wspomnianych synoptyków występuje m.in. w opisie chrztu Jezusa. Niebo się otwiera i Duch zstępuje (por. Mt 3, 16; Mk 1, 10; Łk 3, 21). U Jana Duch Święty zstępuje (por. J 1, 32), ale nie ma mowy o otwartym niebie, bo ono takim się stało (aneōgota – participium perfectum, definitywnie zakończona czynność) w Osobie Chrystusa. On jest Tym, który objawia Ojca (por. J 1, 18) i pragnie do Niego zabrać każdego wierzącego (por. J 3, 13-15).