Lecz, że to powiedziałem wam, smutek wypełnił wasze serce. (J 16,6)

ἀλλʼ ὅτι ταῦτα λελάληκα ὑμῖν ἡ λύπη πεπλήρωκεν ὑμῶν τὴν καρδίαν.

sed quia haec locutus sum vobis tristitia implevit cor vestrum.

Jezusowej uwadze nie umyka stan serca uczniów. Jego przenikliwość nie jest jednak tylko psychologiczną umiejętnością wczucia w celach diagnozy. On nie tylko wie, jak jest, lecz widzi dalej, widzi drogę, którą mają pójść Jego uczniowie. Na tej drodze, z tej mgły smutku, wyłania się obietnica radości, której nikt nie zdoła odebrać.

Pan jest żywo zainteresowany tym, co się dzieje w nas z tego powodu, że nas umiłował. Zawsze czeka, aby Mu opowiedzieć również o naszych smutkach, zawiedzionych nadziejach. Nie dziwi się im. Sam doświadczał przed męką głębokiego smutku. Lecz na wszystkie nasze smutki otrzymaliśmy obietnicę Pocieszyciela. Niech nas dziś rozraduje.