Gdy wieczór już się stał podeszli ku Niemu uczniowie mówiąc: Puste jest miejsce i godzina już przeszła, uwolnij tłum, aby odszedłszy do wsi kupili sobie pokarmy. (Mt 14,15)

Ὀψίας δὲ γενομένης προσῆλθον αὐτῷ οἱ μαθηταὶ λέγοντες· ἔρημός ἐστιν ὁ τόπος καὶ ἡ ὥρα ἤδη παρῆλθεν· ἀπόλυσον τοὺς ὄχλους, ἵνα ἀπελθόντες εἰς τὰς κώμας ἀγοράσωσιν ἑαυτοῖς βρώματα.

Vespere autem facto, accesserunt ad eum discipuli eius, dicentes: Desertus est locus, et hora iam præteriit: dimitte turbas, ut euntes in castella, emant sibi escas.

Miejsce to przez uczniów jest postrzegane i nazwane jako puste. W ich oczach to jest pustynia. Nie ma nic do jedzenia. Lecz dla Jezusa ma inne znaczenie. Wyprowadził ludzi, jak pasterz owce, aby ich nakarmić. Mały szczegół na to wskazuje. Jest nim trawa. Miejsce puste stanie się za chwilę miejscem uczty, odpoczynku i nasycenia bez braków. Przy skromnych zapasach i przez ręce Jezusa i moc Jego modlitwy dziękczynnej, miejsce to staje się przyjazne i pamięta do dziś dobroć Ojca Niebieskiego, który daje nam chleb do dzielenia się nim. To miejsce jest tu, gdzie jesteś.