Zobaczywszy zaś ją, Jezus przywołał i powiedział jej: Kobieto, zostałaś uwolniona od słabości twojej. (Łk 13,12)

Lἰδὼν δὲ αὐτὴν ὁ Ἰησοῦς προσεφώνησεν καὶ εἶπεν αὐτῇ· γύναι, ἀπολέλυσαι τῆς ἀσθενείας σου,

Quam cum videret Iesus, vocavit eam ad se, et ait illi: Mulier, dimissa es ab infirmitate tua.

Wszystko zaczyna się w tej scenie od spojrzenia. Jezus zwraca się bezpośrednio do tej cierpiącej kobiety. Wzywa ją. Ona słyszy Jego głos mocny, a jednocześnie łagodny, zdecydowany, lecz nie dominujący. Ogłasza mocą tego słowa, że jest wolna, rozwiązuje więzy słabości. Potem jest gest, który współgra ze słowem. Być może nikt, tak jak Jezus, jej nie dotykał. Jej pierwsze słowa to uwielbienie Boga, chwała, którą ogłasza w synagodze. Wyprostowana, wolna, pełna życia.