Wezwawszy go, powiedział mu: Cóż to słyszę o tobie? Zdaj słowo zarządzania twego, gdyż nie będziesz mógł zarządzać. (Łk 16,2)
καὶ φωνήσας αὐτὸν εἶπεν αὐτῷ· τί τοῦτο ἀκούω περὶ σοῦ; ἀπόδος τὸν λόγον τῆς οἰκονομίας σου, οὐ γὰρ δύνῃ ἔτι οἰκονομεῖν.
Et vocavit illum, et ait illi: Quid hoc audio de te? redde rationem villicationis tuæ: iam enim non poteris villicare.
Sztuką jest zarządzać mądrze, uczciwie, sprawiedliwie. Ostatecznie każdy z nas czymś zarządza: pieniędzmi, dobrami materialnymi, czasem, talentami. Nic samo się nie dzieje. Choć czasem mamy tendencję do uchylania się od odpowiedzialności typu: “mięso się zjadło w piątek”. Któż z nas nie zmagał się z pokusą, by coś “ukręcić” dla siebie.
Bóg, bogaty w miłosierdzie i wszelkie dobra, powierzył każdemu z nas Swoje bogactwa z nadzieją, że staną się powodem radości i lepszego życia, nie tylko naszego. Słoik miodu zjedzony w pojedynkę nie smakuje tak, jak podzielony z przyjaciółmi, gdyż tu ozdobiony jest uśmiechem, wdzięcznością, pamięcią słodyczy bez przesytu.
