Kto więc szukałby życia swojego, aby je ocalić utraci je, kto zaś straciłby, zachowa je. (Łk 17,33)

ὃς ἐὰν ζητήσῃ τὴν ψυχὴν αὐτοῦ περιποιήσασθαι ἀπολέσει αὐτήν, ὃς δʼ ἂν ἀπολέσῃ ζῳογονήσει αὐτήν.

Quicumque quæsierit animam suam salvam facere, perdet illam: et quicumque perdiderit illam, vivificabit eam.

Wybrany czasownik można oddać opisowo ze względu na jego konstrukcję złożoną: zrobić wokół siebie, krzątać się, zajmować wokół siebie. Rzeczywiście tak jest, że gdy zaczynamy się zajmować tylko sobą, tracimy życie, czas, talenty, dobra i zostaje tylko popiół samotności, jak po deszczu ognia i siarki. Nawet na poziomie komórkowym to jest prawdziwe. Mówi się w świecie medycznym, że komórki nowotworowe nie umieją umierać, tracą m.in. mechanizm obumierania, dlatego w konsekwencji cały organizm obumiera. I odwrotnie: zdrowe obumierają, aby dać miejsce na nowe, aby życie mogło się odradzać.

Ewangelia ukryta w “eukariotach”: