Mnogie ludy pójdą i rzekną: Chodźcie, wstąpmy na Górę Pańską do świątyni Boga Jakubowego! Niech nas nauczy dróg swoich, byśmy kroczyli Jego ścieżkami. Bo Prawo wyjdzie z Syjonu i słowo Pańskie – z Jeruzalem. (Iz 2,3)
וְֽהָלְכ֞וּ עַמִּ֣ים רַבִּ֗ים וְאָמְרוּ֙ לְכ֣וּ ׀ וְנַעֲלֶ֣ה אֶל־הַר־יְהוָ֗ה אֶל־בֵּית֙ אֱלֹהֵ֣י יַעֲקֹ֔ב וְיֹרֵ֨נוּ֙ מִדְּרָכָ֔יו וְנֵלְכָ֖ה בְּאֹרְחֹתָ֑יו כִּ֤י מִצִּיּוֹן֙ תֵּצֵ֣א תוֹרָ֔ה וּדְבַר־יְהוָ֖ה מִירוּשָׁלִָֽם׃
Et ibunt populi multi et dicent: Venite, et ascendamus ad montem Domini, ad domum Dei Iacob, ut doceat nos vias suas, et ambulemus in semitis eius; quia de Sion exibit lex, et verbum Domini de Ierusalem.
Nauczyć (ירה jārâ), w języku hebrajskim czasownik ten pochodzi od rdzenia jrh, który posiada trzy różne pola znaczeń. W pierwszym z nich czasownik ten znaczy „rzucać”, „strzelać”, zaś w trzecim występuje w koniugacji hifil i znaczy „pokazać”, „wskazać”, „nauczyć”, „pouczyć” a nawet „nasycić”. Należy zauważyć, że to właśnie od tego czasownika pochodzi rzeczownik תּוֹרָה (Ṯôrâ), który znaczy więc „wskazówka”, „pouczenie”, „nauka”, „prawo”.
W dzisiejszym czytaniu z Księgi Proroka Izajasza (Iz 2,1-5), prorok mówi, że na końcu czasów świątynia Pańska „stać będzie mocno na szczycie gór” i wszystkie narody będą szły do niej szukając pouczenia o tym, jak chodzić ścieżkami Pana. Obecność Boga w świątyni jerozolimskiej, w którą wierzyli Żydzi, stanie się punktem odniesienia dla wszystkich narodów i swoistym uniwersalnym centrum. Panować będzie pokój i ład: „naród przeciw narodowi nie podniesie miecza” i nikt nie będzie szkolił się w sztuce prowadzenia wojny. Musimy jednak przyznać, że świat opisany przez proroka Izajasza jest światem, jakiego my ludzie nie znamy. Wojny, rozboje, rywalizacja i wszelka przemoc są naszym chlebem codziennym, a jednak wszyscy w głębi serca tęsknimy za światem, jaki zapowiada prorok. Świat ten nie po raz pierwszy zaistnieje, ponieważ on już kiedyś był. Świat bez przemocy i rywalizacji, w którym wszystko istniało w najgłębszej harmonii, był światem stworzonym przez Boga, o którym czytamy w pierwszym rozdziale Księgi Rodzaju i według Izajasza zostanie on stworzony na nowo i ponownie wydobyty z chaosu, w jaki go wpędzamy. Wszyscy obserwujemy, jak nasz świat upada i po prostu się kończy.
W Ewangelii, Pan Jezus przywołuje postać Noego, który buduje arkę, coś, co stanie się narzędziem ocalenia życia i pierwocinami nowego świata po potopie. Dlaczego jednak Noe zbudował arkę? Czy był aż tak przezornym? Pismo mówi, że był człowiekiem sprawiedliwym, dosłownie „słusznym”, ponieważ zrobił to, co słusznie należało zrobić. Co to takiego? Zrobił to, co Bóg mu polecił. Był więc wierny słowu Pana i budował arkę w czasie, kiedy było sucho i nie było potopu. Może trudno było zrozumieć cel takiego przedsięwzięcia, ale kiedy nastąpił potop, arka była w sam raz…
Podobnie i my jesteśmy zaproszeni przez Pana, działać już teraz, ale jak? Mówi to jasno Izajasz: „Chodźmy, wstąpmy na górę Pana… niech On nas nauczy (ירה jārâ) dróg swoich…”.
