Przyszedł Syn Człowieka, jedzący i pijący, i mówią: Oto człowiek żarłok i “winopijec”, celników przyjaciel i grzeszników. Lecz usprawiedliwiona jest mądrość przez czyny jej. (Mt 11,19)
ἦλθεν ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ἐσθίων καὶ πίνων, καὶ λέγουσιν· ἰδοὺ ἄνθρωπος φάγος καὶ οἰνοπότης, τελωνῶν φίλος καὶ ἁμαρτωλῶν. καὶ ἐδικαιώθη ἡ σοφία ἀπὸ τῶν ἔργων αὐτῆς.
Venit Filius hominis manducans et bibens, et dicunt: “Ecce homo vorax et potator vini, publicanorum amicus et peccatorum!”. Et iustificata est sapientia ab operibus suis.
Spodziewać by się było trzeba, że mądrość wytoczy mocne intelektualne argumenty, zdemaskuje miałkość dywagacji, ośmieszy przeciwników. Lecz ona przekłada swoje światło na konkretne czyny, dzieła. Paradoksalnie oskarżenie skierowane na Jezusa, że jest przyjacielem grzeszników, jest właśnie ukazaniem prawdy o dziełach, które dokonują się w sercach tych, którzy przychodzą i zasiadają przy stole. Jedzenie i picie nie wygląda na bardzo inteligentne działanie, jednak to właśnie jedzenie i picie jest elementem Eucharystii. To tu dokonuje się dzieło bliskości Boga z człowiekiem, to tu Mądrość zastawia stół obficie. Chodźcie, nasyćcie się moim chlebem, pijcie wino, które zmieszałam. (Mdr 9,5)
