I zaświadczył Jan mówiąc, że “Zobaczyłem Ducha zstępującego jak gołębica z nieba i pozostającego nad Nim”. (J 1,32)

Καὶ ἐμαρτύρησεν Ἰωάννης λέγων ὅτι τεθέαμαι τὸ πνεῦμα καταβαῖνον ὡς περιστερὰν ἐξ οὐρανοῦ καὶ ἔμεινεν ἐπʼ αὐτόν.

Et testimonium perhibuit Ioannes, dicens: Quia vidi Spiritum descendentem quasi columbam de cælo, et mansit super eum.

W Ewangelii św. Jana bardzo często usłyszymy o widzeniu. Jan używa różnych czasowników na określenia widzenia, przypatrywania, zobaczenia. Pod tym względem język grecki jest bogaty. Widzenie jest zawsze związane z wewnętrznym nastawieniem. Jan Chrzciciel ma w sobie tyle otwartości i zachwytu, że niemal spontanicznie przechodzi do świadczenia. Nie zostawia tego doświadczenia tylko dla siebie.

Ducha Świętego nie da się bezpośrednio zobaczyć, lecz daje nam Siebie poznać przez pewne znaki, przejawy swojej mocy. Tym razem Jan widzi gołębicę. Duch jednak nie jest gołębicą. W swojej wrażliwości i przenikliwości spojrzenia rozpoznaje ten sposób objawienia.

Będzie to dziś istotne i ważne, w jaki sposób patrzymy i co nam będzie towarzyszyć w sercu.