Ten, będąc odblaskiem chwały i wizerunkiem natury Jego, niosąc wszystko słowem mocy Jego, oczyszczenie grzechów dokonawszy, usiadł po prawicy wielkości na wysokościach. (Hbr 1,3)

ὃς ὢν ἀπαύγασμα τῆς δόξης καὶ χαρακτὴρ τῆς ὑποστάσεως αὐτοῦ, φέρων τε τὰ πάντα τῷ ῥήματι τῆς δυνάμεως oαὐτοῦ, καθαρισμὸν τῶν ἁμαρτιῶν ποιησάμενος ἐκάθισεν ἐν δεξιᾷ τῆς μεγαλωσύνης ἐν ὑψηλοῖς.

qui cum sit splendor gloriæ, et figura substantiæ eius, portansque omnia verbo virtutis suæ, purgationem peccatorum faciens, sedet ad dexteram maiestatis in excelsis.

Autor listu do Hebrajczyków od pierwszych wersetów wprowadza nas w kontemplację Ojca poprzez spojrzenie na Syna. Syn jest odbiciem, blaskiem chwały Ojca. Brzmi też bardzo znajomo słowo “charakter”. Zwykle opisując jakąś osobę, odwołujemy się do jej charakteru, usposobienia. Podobnie przez Jezusa poznajemy Oblicze Ojca. Jezus ma charakter po Ojcu – tak można powiedzieć, używając potocznego rozumienia tego słowa.

Moje codzienne trwanie przy Słowie Bożym sprawia, że przejmuję ewageliczny sposób myślenia, a w konsekwencji – życia.