Pragniemy zaś, aby każdy z was tę samą wykazywał gorliwość ku wypełnieniu nadziei aż do końca. (Hbr 6,11)
ἐπιθυμοῦμεν δὲ ἕκαστον ὑμῶν τὴν αὐτὴν ἐνδείκνυσθαι σπουδὴν πρὸς τὴν πληροφορίαν τῆς ἐλπίδος ἄχρι τέλους.
Cupimus autem unumquemque vestrum eandem ostentare solicitudinem ad expletionem spei usque in finem.
Gorliwość ma o tyle sens, o ile w nadziei zmierza do celu. Źródłosłów tego rzeczownika odnosi najpierw do “pośpiechu”, a jeszcze dalej do “stóp”. Gdy Maryja szła z pośpiechem, to zapewne miała w sobie ten żar gorliwości, by wnieść do domu Zachariasza radość.
Ku czemu prowadzą moje różne zaangażowania, ku czemu się śpieszę. Niech pomocą będą słowa psalmisty: Zwracam stopy do Twoich napomnień. Śpieszyłem bez ociągania, by przestrzegać Twoich przykazań. (Ps 119, 59n)
