Naród kroczący w ciemnościach ujrzał światłość wielką, nad mieszkańcami krainy mroków światło zabłysło. (Iz 9,2)

הָעָם֙ הַהֹלְכִ֣ים בַּחֹ֔שֶׁךְ רָא֖וּ אֹ֣ור גָּדֹ֑ול יֹשְׁבֵי֙ בְּאֶ֣רֶץ צַלְמָ֔וֶת אֹ֖ור נָגַ֥הּ עֲלֵיהֶֽם׃

Populus, qui ambulabat in tenebris, vidit lucem magnam: habitantibus in regione umbræ mortis, lux orta est eis.

Zabłysnąć (נָגַהּ nāḡah), w języku hebrajskim czasownik ten pochodzi od rdzenia nḡh, który w swym znaczeniu nie tyle wskazuje na źródło światła, ile na jasność, która z niego wypływa. Czasownik ten występuje często w połączeniu z rzeczownikiem „światło” (אוֹר), które zabłysło i promieniuje (אוֹר נָגַהּ ʼôr nāḡah). Czasownik נָגַהּ (nāḡah) występuje często w teofaniach. Dla przykładu, w Ez 10,4 źródłem blasku jest „chwała Pana”, natomiast prorok Habakuk (3,4) mówi, że wspaniałość Boga podobna jest do światła, a Jego moc ukryta jest w promieniach, które z rąk Mu tryskają. Teofania jest wyrazem zbawczego działania Boga dla człowieka.

W dzisiejszym pierwszym czytaniu, które pochodzi z Księgi proroka Izajasza (8,23b-9,3), z mroków ciemności, pozbawionej jakiegokolwiek światła, w pewnym momencie zabłysło światło: „Naród kroczący w ciemnościach ujrzał światłość wielką, nad mieszkańcami krainy mroków światło zabłysło (אוֹר נָגַהּ Iz 9,1)”. Jest to proroctwo dotyczące przyjścia Mesjasza, który będzie światłem dla narodów.

Ewangelista Mateusz cytuje właśnie ten fragment Izajasza, kiedy opowiada o początku działalności Jezusa, nie w Jerozolimie, czy generalnie w Judei – centrum życia religijnego, ale w Kafarnaum, w Galilei pogan, na pograniczu ziem Zabulona i Neftalego (Mt 4,12-23). Jezus idzie tam, gdzie zalegają największe ciemności, ponieważ to właśnie On jest źródłem światła.