Wpatrujmy się w Tego, który jest początkiem i wydoskonaleniem wiary, w Jezusa, który zamiast obiecywanej radości poniósł krzyż i hańbę zlekceważywszy po prawicy tronu Boga zasiadł. (Hbr 12,2)

ἀφορῶντες εἰς τὸν τῆς πίστεως ἀρχηγὸν καὶ τελειωτὴν Ἰησοῦν, ὃς ἀντὶ τῆς προκειμένης αὐτῷ χαρᾶς ὑπέμεινεν σταυρὸν αἰσχύνης καταφρονήσας ἐν δεξιᾷ τε τοῦ θρόνου τοῦ θεοῦ κεκάθικεν.

aspicientes in Auctorem fidei, et consummatorem Iesum, qui proposito sibi gaudio sustinuit crucem, confusione contempta, atque in dextera sedis Dei sedet.

Raz jeszcze powraca temat widzenia. Wybrany czasownik jest złożeniem ἀπό oraz ὁράω. Wyraża spojrzenie z pewnej odległości. Taki rodzaj patrzenia wymaga skupienia uwagi, by inne rzeczy nie odciągnęły wzroku, nie zajęły umysłu pozorami ważności. Wpatrujemy się ponownie w Tego, który jest Początkiem i Końcem, inaczej mówiąc: źródłem i celem. To wszystko, co jest „między” nabiera swojego sensu poprzez kenozę Syna Bożego, którego prawdziwą radością jest zabrać nas ze sobą do Ojca. „Ojcze, chcę, aby także ci, których mi dałeś, byli ze Mną tam, gdzie Ja jestem…” (J 17,24)