Ty po to dałeś swoje przykazania, aby przestrzegano ich pilnie. (Ps 119,4)
אַ֭תָּה צִוִּ֥יתָה פִקֻּדֶ֗יךָ לִשְׁמֹ֥ר מְאֹֽד
Tu mandasti mandata tua custodiri nimis.
Przestrzegać (שָׁמַר šāmar), w hebrajskim rdzeń šmr znaczy „chronić”, „doglądać”, „opiekować się”, „pilnować”, „trzymać straż”, „strzec”, „przestrzegać”, „zachowywać”, „czynić coś dokładnie, wiernie”. W Starym Testamencie czasownik ten jest bardzo drogi tradycji deutoronomistycznej i tekstom zależnym od niej. Najczęstszym podmiotem czasownika שָׁמַר (šāmar) jest człowiek, zarówno jako indywiduum, jak i kolektyw, ale może nim być zarówno Bóg, jak i Jego posłaniec. Natomiast dopełnieniem tego czasownika może być jakieś dobro lub cenna rzecz.
W Liturgii dzisiejszej שָׁמַר (šāmar) występuje w Psalmie responsoryjnym (Ps 119) i w niewielu wybranych wersetach pojawia się wiele razy, dlatego przykuwa uwagę. Psalmista wyraża pragnienie troszczenia się שָׁמַר (šāmar), czyli zachowywania przykazań, ustaw, słów i Prawa danego człowiekowi przez Boga, dlatego modli się prosząc Go: „Otwórz moje oczy, abym podziwiał Twoje Prawo… ucz mnie, bym przestrzegał Twego Prawa i zachowywał je całym sercem”. Widać bardzo jasno, że nie chodzi o formalne dostosowanie się do jakiegoś kodeksu przepisów, ale o relację miłości do Boga, o docenienie Jego mądrości, jaka wyraża się w Jego wskazówkach, jakimi są przykazania. Podziw dla Boga wyraża się właśnie w tym strzeżeniu, trosce i czuwaniu, wręcz strzeżeniu Jego Prawa, jak czegoś cennego.
Jezus w dzisiejszej Ewangelii (Mt 5,17), podobnie jak Psalmista, idzie wprost do sedna sprawy zachowywania Prawa, które On „nie przyszedł znieść, ale wypełnić”. Według Niego prawdziwe wybory człowieka nie dokonują się na zewnątrz, przez czyny, ale w sercu. To tam rozstrzygamy nasze dylematy a czyny są wyrazem tego, w czym sobie upodobamy. Jak mówi Mądrość Syracha: Bóg „położył przed tobą ogień i wodę, po co zechcesz wyciągniesz rękę. Przed ludźmi życie i śmierć, co ci się spodoba, to będzie ci dane” (Syr 15,16-17).
