I powiedział im Jezus: Przecież nie mogą synowie komnaty weselnej smucić się, jak długo z nimi jest oblubieniec. Przyjdą zaś dni gdy zastanie zabrany od nich oblubieniec i wtedy będą pościć. (Mt 9,15)

καὶ εἶπεν αὐτοῖς ὁ Ἰησοῦς· μὴ δύνανται οἱ υἱοὶ τοῦ νυμφῶνος πενθεῖν ἐφʼ ὅσον μετʼ αὐτῶν ἐστιν ὁ νυμφίος; ἐλεύσονται δὲ ἡμέραι ὅταν ἀπαρθῇ ἀπʼ αὐτῶν ὁ νυμφίος, καὶ τότε νηστεύσουσιν.

Et ait illis Iesus: Numquid possunt filii sponsi lugere, quamdiu cum illis est sponsus? Venient autem dies cum auferetur ab eis sponsus: et tunc ieiunabunt.

W dyskretny sposób Pan Jezus odsłania piękną część swojej tożsamości. Chodzi o Jego sposób bycia wobec nas, wobec całego Kościoła. Celowo też udziela takiej odpowiedzi uczniom Jana Chrzciciela, gdyż to właśnie on jest rozradowany głosem Oblubieńca – Chrystusa. (zob. J 3,29)

Oblubieniec tak dba o oblubienicę – Kościół, aby nie miała żadnej skazy czy zmarszczki. Nie pozwala żadnemu sercu pogrążyć się w smutku, w żałobie bez nadziei. Będą jednak takie dni, gdy zostanie zabrany, lecz po trzech dniach zmartwychwstanie.