Jezus ma umrzeć za naród, i nie tylko za naród, ale także po to, by rozproszone dzieci Boże zgromadzić w jedno. Tego więc dnia postanowili Go zabić. (J 11,51-53)
Ἰησοῦς ἀποθνῄσκειν ὑπὲρ τοῦ ἔθνους, καὶ οὐχ ὑπὲρ τοῦ ἔθνους μόνον, ἀλλʼ ἵνα καὶ τὰ τέκνα τοῦ θεοῦ τὰ διεσκορπισμένα συναγάγῃ εἰς ἕν. ἀπʼ ἐκείνης οὖν τῆς ἡμέρας ἐβουλεύσαντο ἵνα ἀποκτείνωσιν αὐτόν.
Iesus moriturus erat pro gente, et non tantum pro gente, sed ut filios Dei, qui erant dispersi, congregaret in unum. Ab illo ergo die cogitaverunt ut interficerent eum.
Zjednoczenie ludzi jest wysiłkiem śmiertelnie niebezpiecznym. Każdy, kto usiłuje “rozproszone dzieci Boże zgromadzić w jedno”, naraża się na brutalną konfrontację ze wszechobecnym egoizmem pod każdą postacią; na zmierzenie się z siłami odśrodkowymi, ze zwolennikami niezgody i ze złym duchem podziałów. Jak jest istotne pielęgnowanie przekonania o wartości bycia razem, o sile jedności.
Pamiętam, z czasów pracy w Czechach, jak jeden Ostrawiak z Poruby, obrazowo uzmysłowił mi siłę jedności. Powiedział: “Zobacz, jak łatwo złamać jeden patyk. Ale kiedy są trzy patyki razem, ich przełamanie jest o wiele trudniejsze”.
Jezus nie dał się złamać. W jedności z Nim jest nasza siła.
