I mówią jej owi: Kobieto, co płaczesz? Mówi im, że zabrano Pana mego, i nie wiem gdzie położono Go. (J 20,13)
καὶ λέγουσιν αὐτῇ ἐκεῖνοι· γύναι, τί κλαίεις; λέγει αὐτοῖς ὅτι ἦραν τὸν κύριόν μου, καὶ οὐκ οἶδα ποῦ ἔθηκαν αὐτόν.
Dicunt ei illi: Mulier, quid ploras? Dicit eis: Quia tulerunt Dominum meum: et nescio ubi posuerunt eum.
Dziś nowego znaczenia nabiera niepozorny zaimek dzierżawczy: “mój”. Od wyznania Marii Magdaleny zaczyna się lista przynależności. Jezus jest jej, On ma swoich braci, Jego też jest Ojciec i Bóg. Maria w jednym słowie hebrajskim wyzna Rabbuni – Nauczycielu mój. Więzi, które były przed zmartwychwstaniem, nie giną, lecz są przemienione, tzn. utrwalone łaską spotkania. Ta przynależność nie oznacza stanu posiadania, tak jak posiada się jakąś rzecz. Jest natomiast radosnym i pełnym pokoju wyznaniem, że bez Ciebie nie byłoby nadziei na Niebo.
