Pan (יהוה JHWH), odpowiada w języku hebrajskim słowu אָדוֹן (ādōn), które posłużyło do wymowy Imienia Boga „Jestem, Który Jestem”, objawionego Mojżeszowi (Wj 3,14) i wyrażonego tetragramem YHWH. Rzeczywiście, z szacunku dla tego imienia, Żydzi nie wymawiali go, ale zastąpili je słowem אֲדֹנָי (ǎdōnay), co znaczy „mój Pan”.

Wersety Psalmu responsoryjnego dzisiejszej Liturgii Słowa, pochodzące z Ps 118, są uwielbieniem Boga za to, że okazał swoją moc i stał się Zbawieniem dla Izraela: „Abym upadł, uderzono mnie i pchnięto, lecz Pan YHWH mnie podtrzymał. Pan moją mocą i pieśnią, On stał się dla mnie Zbawcą”.

W w. 22 czytamy słowa, które w stosunku do Jezusa są słowami prorockimi: „Kamień odrzucony przez budujących stał się kamieniem węgielnym. Stało się to przez Pana i cudem jest w oczach naszych”. To Jezus jest tym kamieniem odrzuconym, ale Pan okazał swą moc i poprzez Jego powstanie z martwych uczynił Go kamieniem węgielnym, czyli tym, który utrzymuje całą budowlę, dlatego też Apostoł Tomasz w pierwszym spotkaniu ze Zmartwychwstałym wyznaje „Pan mój (κύριός μου) i Bóg mój!”. Greckie słowa κύριός μου (J 20,28) są tłumaczeniem imienia Boga, jakie kryje się w hebrajskim YHWH. Musimy również zauważyć, że Kyrios, czyli Pan, jest tytułem używanym przez uczniów w odniesieniu do Zmartwychwstałego, a słowa „Jezus jest Panem” jednym z pierwszych chrześcijańskich wyznań wiary.