Będziecie zaś trwać w mojej miłości, jeśli zachowacie moje przykazania, podobnie jak Ja spełniłem przykazania mojego Ojca i trwam w Jego miłości. (J 15,10)
ἐὰν τὰς ἐντολάς μου τηρήσητε, μενεῖτε ἐν τῇ ἀγάπῃ μου, καθὼς ἐγὼ τὰς ἐντολὰς τοῦ πατρός μου τετήρηκα καὶ μένω αὐτοῦ ἐν τῇ ἀγάπῃ.
Si praecepta mea servaveritis, manebitis in dilectione mea, sicut ego Patris mei praecepta servavi et maneo in eius dilectione.
Choć nie wiem jakbyśmy deklarowali swoją miłość, a za nią nie szłyby żadne jej przejawy, to taki stan rzeczy jest psu na budę. Zachowywanie przykazań doprowadza nas (bo jednocześnie wypływa z) do miłości, i to miłości (ἀγάπη) doskonałej. Wiąże się ona ściśle nie tyle z uczuciem, ale wyborem woli. W pochodzeniu można dopatrzeć się hebrajskiego עֲגַב (agab), co znaczy mieć nadmierne przywiązanie/pożądać, bądź też greckiego άγαν – dużo. Jednak w kontekście osoby Boga, doskonała miłość jest wybieraniem tego, co On wybiera dla mnie.
