Wstępować (עלה ʽālāh), czasownik ten oznacza również „wchodzić”, „wzlatywać”, „unosić się”, w koniugacji hifil „wywyższyć”, „wynieść”, „wyciągnąć”. W języku obiegowym עלה (ʽālāh) w koniugacji qal znaczy przede wszystkim przesunięcie wzwyż. W konkretnym kontekście עלה (ʽālāh) może przyjmować bardzo różne odcienie znaczeń, ale zawsze rozumiane jako przesunięcie z pozycji niższej do wyższej. Często czasownik ten używany jest w znaczeniu przenośnym, jak na przykład, kiedy ktoś idzie do osoby wysoko sytuowanej społecznie.

W dzisiejszym Psalmie responsoryjnym (Ps 47) rdzeń ʽlh występuje trzy razy w momentach strategicznych: na początku (w.3) w formie przymiotnika „najwyższy”, w samym centrum (w.6) jako czasownik „wstępować” oraz na zakończenie (w.10) również w formie czasownikowej nifal „być najwyższym”. Cały Psalm wydaje się oscylować wokół ruchu wzwyż, który zawiera symbolikę tryumfalnej teofanii, która jest metaforą gloryfikacji. Będąc ruchem wznoszącym się z ziemi do nieba jest znakiem transcendencji Boga: „Bóg wstępuje wśród radosnych okrzyków, Pan wstępuje przy dźwięku trąby”. Należy pamiętać, że tajemnica paschalna, w pismach Janowych i wczesnych hymnach chrześcijańskich, została wyrażona jako „wyniesienie”. Stąd krzyż, w Ewangelii Jana jest chwalebnym wyniesieniem Jezusa, który z krzyża, jak z tronu, króluje nad światem zbawionych. Nie zapominajmy, że przypieczętowaniem Paschy chrześcijańskiej jest wniebowstąpienie Jezusa, to znaczy wejście do chwały Ojca. Chwała ta rozprzestrzenia się po całej ziemi. 

W Ewangelii dzisiejszej niedzieli (Mt 28,16-20) Zmartwychwstały Jezus spotyka się ze swoimi uczniami na wysokiej górze w Galilei i posyła ich z misją głoszenia i chrzczenia w imię Ojca i Syna i Ducha Świętego, na podstawie władzy jaka Jezusowi została dana: „dana Mi jest wszelka władza w niebie i na ziemi, idźcie więc i nauczajcie…”. Jego nieobecność jest tylko pozorna, ponieważ jest innym rodzajem obecności, o której sam nas zapewnia: „A oto Ja jestem z wami przez wszystkie dni, aż do skończenia świata”.