Gdy więc zjedli śniadanie, mówi Szymonowi Piotrowi Jezus: Szymonie Jana, miłujesz mnie więcej od tych? Mówi Mu: Tak, Panie, Ty wiesz, że Cię kocham. Mówi mu: Paś baranki Moje. (J 21,15)
Ὅτε οὖν ἠρίστησαν λέγει τῷ Σίμωνι Πέτρῳ ὁ Ἰησοῦς· Σίμων Ἰωάννου, ἀγαπᾷς με πλέον τούτων; λέγει αὐτῷ· ναὶ κύριε, σὺ οἶδας ὅτι φιλῶ σε. λέγει αὐτῷ· βόσκε τὰ ἀρνία μου.
Cum ergo prandissent, dicit Simoni Petro Iesus: Simon Ioannis, diligis me plus his? Dicit ei: Etiam, Domine, tu scis quia amo te. Dicit ei: Pasce agnos meos.
W pytaniu Pana Jezusa może chodzi nie o ilość, ale o jakość miłości. Słowo użyte przez Ewangelistę, to przymiotnik w stopniu wyższym (πολύς polys – liczny, wielki). Więcej kochać można zawsze. Miłość ma to do siebie, że może wzrastać. Obejmuje co raz większe obszary serca, myśli, sił, duszy aż do momentu, kiedy kocha całym sercem. Trzykrotne pytanie o miłość, w jej formie agape i filia, może i nas obudzić do większej życzliwości, uwagi. Może wydobyć z nas dobre słowa, które będą miały pokrycie w gestach.
A to wszystko o poranku, tuż po śniadaniu. Przed nami nowy dzień.
