Posłać (שׁלח šālaḥ), czasownik ten w języku hebrajskim znaczy również „przysłać”, „wyciągnąć np. rękę”, „wysłać”, „oddalić”, a nawet „wygnać”. W Biblii greckiej czasownik שׁלח (šālaḥ) jest tłumaczony najczęściej słowem αποστέλλω. W Starym Testamencie występuje on w formule posłania proroka, lub wyzwoliciela, jak na przykład w posłaniu przez Boga Mojżesza do Egiptu, aby wyzwolił lud izraelski z niewoli (Wj 3,10).
W dzisiejszym Psalmie responsoryjnym (Ps 104) dopełnieniem czasownika שׁלח (šālaḥ) jest רוּחַ (rûaḥ) – Duch Boga: „Kiedy odbierasz im oddech marnieją i w proch się obracają. Stwarzasz je, gdy ślesz (שׁלח) swego Ducha i odnawiasz oblicze ziemi” (ww.29-30). Podmiotem czasownika שׁלח (šālaḥ) jest Bóg, który „posyła” swego Ducha. Psalmista nie wskazuje miejsca posłania, czy adresata, ale podkreśla skutek tego posłania: „odnawiasz oblicze ziemi”. W oryginalnej wersji Psalmu za słowem „odnawiasz”, kryje się hebrajski czasownik בָּרָא (bārā), który znaczy „stwarza”. Bóg posyłając swego Ducha ciągle „stwarza” nowe życie na ziemi, gdzie stale przeplatają się śmierć i życie.
W dzisiejszej Ewangelii (J 20,19-23) Jezus Zmartwychwstały tchnie na uczniów zgromadzonych w Wieczerniku mówiąc: „Przyjmijcie Ducha Świętego” i posyła ich, aby odpuszczali grzechy: „Jak Ojciec mnie posłał, tak i Ja was posyłam”. Warto zauważyć zmianę czasownika w tym zdaniu. Najpierw Jan używa czasownika αποστέλλω, a następnie πέμπω. Obydwa te czasowniki znaczą „posłać”, ale istnieje pewna różnica: pierwszy z nich podkreśla relację, jaka istnieje pomiędzy posyłającym i posłanym, w tym przypadku pomiędzy Jezusem a Ojcem, który Go posłał, drugi czasownik wskazuje bardziej na powierzoną misję i przesłanie, jakie posłany ma do przekazania. Misja odpuszczenia grzechów jest dziełem Boga, Jego Ducha, a przyjęcie odpuszczenia jest powstaniem do nowego życia, które Bóg miłujący życie, ciągle daje nam na nowo. Nie jest to zwykła kontynuacja naszej egzystencji, ale ta nasza egzystencja otrzymuje udział w życiu samego Boga.