Nalegać (חָזַק ḥāzaq), w języku hebrajskim czasownik ten znaczy również „być lub stać się silnym”, „rosnąć w siłę”, „wzmocnić”, „chwycić”, „opanować”, „mocno trzymać”, czy też „bardzo się starać”. Wyrazem siły może być wewnętrzna moc kogoś, kto wypełnia swoje zadanie ze spokojem, ufnością i odwagą.

Czasownik חָזַק (ḥāzaq), występuje w dzisiejszym pierwszym czytaniu (2Krl 4,8) w odniesieniu do kobiety z Szunem, która nalegając, nakłoniła (חָזַק) przechodzącego przez miasto proroka Elizeusza do zjedzenia posiłku. Ilekroć więc Elizeusz przechodził tamtędy, zatrzymywał się w jej domu na posiłek. Gościnność kobiety i jej męża była tak hojna, że postanowili dobudować pokój i urządzić go dla Elizeusza, w którym kobieta widziała „świętego męża Bożego”. Prorok odwdzięczył się gościnnej parze małżonków niesamowitą obietnicą: „O tej porze za rok będziesz pieściła syna”. 

W dzisiejszej Ewangelii (Mt 10,37-48) Pan Jezus wzywa nas do wyłącznej miłości wobec Niego, takiej, która nie stawia niczego, ani nikogo, ponad Jego osobę i identyfikuje się ze swoimi uczniami mówiąc, że „kto was przyjmuje Mnie przyjmuje, a kto Mnie przyjmuje, przyjmuje Tego, który Mnie posłał”. W krótkich słowach Pana Jezusa czasownik „przyjąć” brzmi wiele i łączy się z obietnicą nagrody, jako konsekwencji tej otwartości i gościnnego przyjęcia: „Kto przyjmuje proroka, jako proroka, nagrodę proroka otrzyma”. Możemy powiedzieć, że kobieta z Szunem przyjmując proroka Elizeusza otrzymała nagrodę proroka, to znaczy proroctwo o narodzinach syna. Przyjęcie proroka i niesamowita gościnność ze strony kobiety zaowocowało darem, którego nie da się zmierzyć. Życie kobiety stało się płodne i dar przekracza nawet najbardziej hojną gościnność. Nawet zwykły kubek świeżej wody podany uczniowi Jezusa nie zostanie nam zapomniany, a co dopiero nasza polska gościnność.