Oblicze פָּנִים p̱âniym to inaczej twarz. W hebrajskiej Biblii to słowo pojawia się ponad 2100 razy. Odnosi się do oblicza Boga, aniołów, ludzi, zwierząt. Występuje w liczbie mnogiej, choć używane na oznaczenie jednego oblicza. Nawiązuje w rdzeniu do czasownika פָּנָה p̱ânâ – obrócić się do, spojrzeć na. Występuje w różnych aspektach relacji międzyosobowych.

Oblicze Boga dziś odnajdziemy w Psalmie 97. Przed Jego obliczem góry topnieją jak wosk przy ogniu. Majestat spojrzenia Boga na ziemię przywołuje Jego moc stwórczą. Jest to oblicze Boga i Pana nieba i ziemi. Rozpoznajemy to oblicze w jaśniejącej twarzy Jezusa na Górze Przemienienia.
W wersji greckiej oblicze to πρόσωπον prosōpon. Przez skojarzenie, łatwo przychodzi na myśl słowo persona, czyli osoba. Poprzez twarz przejawia się sekret osoby, jej stan, przeżycia, emocje. W obliczu Jezusa dziś odkrywamy Jego chwałę, jaką Jednorodzony, wybrany i ukochany Syn otrzymuje od Ojca. (J 1,14)