Gdy nastał dzień, wyszedł stamtąd i udał się na miejsce odludne. A tłumy szukały Go i przyszły do Niego. I zatrzymywali Go, by nie odchodził od nich. (Łk 4,42)
Γενομένης δὲ ἡμέρας ἐξελθὼν ἐπορεύθη εἰς ἔρημον τόπον· καὶ οἱ ὄχλοι ἐπεζήτουν αὐτὸν καὶ ἦλθον ἕως αὐτοῦ καὶ κατεῖχον αὐτὸν τοῦ μὴ πορεύεσθαι ἀπ᾽ αὐτῶν.
facta autem die egressus ibat in desertum locum et turbae requirebant eum et venerunt usque ad ipsum et detinebant illum ne discederet ab eis.
Ten fragment przypomina inny, prorocki: “zwabię ją i wyprowadzę na pustynię, by przemówić do jej serca” (Oz 2, 16). Spełnia się zapowiedź nawiedzenia oblubienicy przez Oblubieńca. Czy potrzeba czegoś więcej, jeśli Bóg, we własnej Osobie, jest przy swoim ludzie?
