Strażnik (צֹפֶה ṣōfeh), słowo to jest imiesłowem czasownika ṣāfāh, który znaczy „obudzić”, „być uważnym na” (żeby nie wydarzyło się nic złego), „wypatrywać”, „trzymać straż”, „czatować”, „strzec”. Imiesłów czynny צֹפֶה (ṣōfeh) służy często w Biblii na określenie czynności wykonywanych przez „patrol”, która zajmuje miejsce na podwyższeniu i obserwuje teren, wypatrując nadejścia nieprzyjaciela lub posłańca. Innym zajęciem „patroli” było alarmowanie w sytuacji zagrożenia na przykład dmąc w róg (szofar). 

W dzisiejszym pierwszym czytaniu (Ez 33,7-9) Bóg mówi do proroka Ezechiela, że ustanowił go „strażnikiem” (צֹפֶהṣōfeh) „w domu Izraela po to, abyś słysząc z Mych ust napomnienia, przestrzegał ich w Moim imieniu”. Zadaniem Ezechiela jako proroka miało być także ostrzeżenie występnego, aby odstąpił od swojej drogi i zawrócił, i w ten sposób został uratowany od śmierci.

Ewangelia dzisiejsza także mówi o słowach napomnienia (Mt 18,15-20). Pan Jezus poleca uczniom: „gdy brat twój zgrzeszy przeciw tobie, idź i upomnij go w cztery oczy”. Uczeń Jezusa ma pełnić wobec innych funkcję „strażnika”, który przestrzega przed niebezpieczeństwem brata. Upomnienie, jak widzimy, w tym kontekście nie jest „odegraniem się” na czyniącym mi krzywdę, ale przestrzeżeniem go przed złem. Władza, jakiej Pan Jezus udziela swoim uczniom do rozstrzygania naszych ludzkich spraw, „wiązania ich”, jest funkcją ochronną, taką, jaką pełni patrol, strażnik, który czujnie wypatruje zagrożeń i przestrzega nas przed nimi. Ta wielka moc strażnika wyraża się w modlitwie. Chrześcijanie modlący się razem mają moc uobecniania Jezusa pośród nich i stąd otrzymania wszystkiego od Boga. Jedyny warunek to „prosić zgodnie”.