Powiedział zaś Jezus do nich: Pytam was, jest słuszne w szabat dobrze czynić czy źle czynić, życie ocalić czy zgubić? (Łk 6,9)
εἶπεν δὲ ὁ Ἰησοῦς πρὸς αὐτούς· ἐπερωτῶ ὑμᾶς εἰ ἔξεστιν τῷ σαββάτῳ ἀγαθοποιῆσαι ἢ κακοποιῆσαι, ψυχὴν σῶσαι ἢ ἀπολέσαι;
Ait autem ad illos Iesus: Interrogo vos, si licet sabbato bene facere an male; animam salvam facere an perdere?
Dobro pochodzi ostatecznie od Tego, który jest dobry. O tym, co dobre można pisać, rozważać, lecz ono samo domaga się, by je czynić. Wtedy nie pozostaje tylko w sferze pragnień, oczekiwań. Grecki czasownik powstał ze złożenia dwóch słów: dobry i czynić. Ten, kto dobrze czyni, angażuje swoje siły, zdolności, intelekt, serce. W ten sposób sam staje się dobry i spełnia się w nim ewangeliczne wezwanie: Bądźcie doskonali, jak doskonały jest wasz Ojciec w Niebie.
