I usiadł zmarły i zaczął mówić, i dał go matce jego. (Łk 7,15)
καὶ ἀνεκάθισεν ὁ νεκρὸς καὶ ἤρξατο λαλεῖν, καὶ ἔδωκεν αὐτὸν τῇ μητρὶ αὐτοῦ.
Et resedit, qui erat mortuus, et coepit loqui; et dedit illum matri suae.
Pierwszą czynnością młodzieńca po wskrzeszeniu była mowa. Nie wiemy, o czym mówił. Sam fakt mówienia świadczy o tym, że powrót do zdrowia, do życia, jest zupełny. Ten, któremu śmierć zamknęła oczy i usta, teraz na nowo jest obecny. Jezus daje go matce. Odzyskała to, co straciła bezpowrotnie według ludzkiej logiki. Może na nowo z nim rozmawiać, śmiać się, przebywać. Korowód śmierci został zatrzymany. Teraz do miasta, do domu, wraca życie. Nazwa tego miasta niesie ważny przekaz, gdyż oznacza “piękność”. Piękno życia jest nieocenionym darem Boga.
