Czy ktoś zaś z was mający sługę orzącego lub pasącego, który wrócił z pola, powie mu: Zaraz przybywszy odpocznij? (Łk 17,7)
Τίς δὲ ἐξ ὑμῶν δοῦλον ἔχων ἀροτριῶντα ἢ ποιμαίνοντα, ὃς εἰσελθόντι ἐκ τοῦ ἀγροῦ ἐρεῖ αὐτῷ· εὐθέως παρελθὼν ἀνάπεσε;
Quis autem vestrum habens servum arantem aut pascentem, qui regresso de agro dicat illi: Statim transi, recumbe?
Pole to miejsce tajemnicze ze względu na to, że łączy się tu siła natury i ludzkiej pracy. Ziemia wydaje plon. Potrzeba jest ludzka mądrość, wysiłek, wytrwałość. Bez tych aktywności ziemia nadal będzie rodzić, ale w sposób spontaniczny. Zwykle wtedy wyrastają chwasty. Praca sługi jest niezbędna, by pole miało swój sens. Ewangelia często posługuje się obrazem pola, gleby. Jest ono miejscem pierwszej pracy człowieka rajskiego, a potem utrudzonego w pocie czoła grzesznika. Starszy syn z Łk 15 wracał z pola, gdy usłyszał muzykę i tańce. Nie chciał wejść do domu, bo nie pojął radości służby. Oby nasze codzienne pola pracy przypominały pokorę służenia.
