Kwiecień 2020

W owym czasie Jezus przemówił tymi słowami: Wysławiam Cię, Ojcze, Panie Nieba i ziemi, że zakryłeś te rzeczy przed mądrymi i roztropnymi, a objawiłeś tym, którzy są jak małe dzieci. (Mt 11,25)

Ἐν ἐκείνῳ τῷ καιρῷ ἀποκριθεὶς ὁ Ἰησοῦς εἶπεν, Ἐξοµολογοῦµαί σοι, πάτερ, κύριε τοῦ οὐρανοῦ καὶ τῆς γῆς, ὅτι ἔκρυψας ταῦτα ἀπὸ σοφῶν καὶ συνετῶν καὶ ἀπεκάλυψας αὐτὰ νηπίοις·

To, co głosi Jezus, jest do przyjęcia dla każdego człowieka. Nikt nie może się wyprzeć, że nie rozumie słów albo czynów Jezusa. Swoje przekonania i sądy odkładam na bok i chcę przyjść do Ciebie jak dziecko, i ufać Ci jak dziecko. Bądź moim pokrzepieniem w bezsilności, bądź radością, kiedy się zamartwiam. Ukojeniem w bólu, pokarmem w poście, pokojem w niepewności, cierpliwością w irytacji, błogosławieństwem, kiedy chcę przeklinać, ufnością, kiedy nie ufam sobie.

Rozsądziwszy Jezus i powiedział im: Takie jest dzieło Boga, abyście wierzyli w tego, którego posłał On. (J 6,29)

ἀπεκρίθη ὁ Ἰησοῦς καὶ εἶπεν αὐτοῖς· τοῦτό ἐστιν τὸ ἔργον τοῦ θεοῦ, ἵνα πιστεύητε εἰς ὃν ἀπέστειλεν ἐκεῖνος.

Zupełnie nowy rodzaj “działania”. Tak na męską głowę to dziełem jest zbudowanie domu, napisanie opery, pokonanie raka. A tu dziełem jest wiara. Ten niepozorny, wewnętrzny akt, jeśli jest autentyczny, zmienia w konsekwencji świat. Zaczynasz myśleć w kategoriach ewangelicznych. Potem tym językiem mówisz, a wreszcie podejmiesz decyzję, kochasz, pracujesz, tworzysz, cieszysz się, cierpisz, odpoczywasz w więzi z Jezusem. Wszystko zostaje wewnętrznie oświetlone jednym wyznaniem: WIERZĘ, CREDO, ΠΙΣΤΕΥΩ.

Oczy zaś ich były trzymane tak, że nie poznali Go. (Łk 24,16)

οἱ δὲ ὀφθαλμοὶ αὐτῶν ἐκρατοῦντο τοῦ μὴ ἐπιγνῶναι αὐτόν.

Oczy Kleofasa i drugiego ucznia, którym mogę być ja, były na uwięzi niewiary lub “powolnego serca”. Jest jakaś bezwładność serca smutnego, rozczarowanego. Dlatego Jezus powoli, krok za krokiem, przywraca właściwy rytm. Na wykresie EKG serca ucznia pojawia się już nie “załamek” zniechęcenia, lecz “wzgórek” ożywienia, wolności, nadziei. Serce wyzwolone z niewiary zaczyna pałać, gdy Pisma im wyjaśniał. Pismo jest najwyższą formą myślenia – tu Bożego myślenia.

Sam bowiem wiedział, co miał czynić. (J 6,6)

αὐτὸς γὰρ ᾔδει τί ἔμελλεν ποιεῖν.

Ta wiedza przynosi pokój na wszystkie próby, doświadczenia, które przerastają nasze możliwości. Zawsze czegoś może zabraknąć. Chleba, czasu, pieniędzy, miłości, wrażliwości. Lecz Jezus wie dokąd to zmierza. Gdy Łazarz umierał, wiedział, że ta choroba nie wiedzie ku śmierci. Wiedział, co kryje się w człowieku i nie potrzebował niczyjego świadectwa o człowieku.

Sekretem tej wiedzy jest bezgraniczna miłość.

Tak bowiem Bóg umiłował świat, że dał Swojego Syna Jednorodzonego, aby każdy wierzący w Niego, nie zginął, ale posiadł życie wieczne. (J 3,16)

οὕτως γὰρ ἠγάπησεν ὁ θεὸς τὸν κόσµον, ὥστε τὸν υἱὸν τὸν µονογενῆ ἔδωκεν, ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς αὐτὸν µὴ ἀπόληται ἀλλ’ ἔχῃ ζωὴν αἰώνιον.

On jest niesamowity! Świat, który w żaden sposób nie zasługuje na Jego miłość (Rdz 6,5n), który odrzuca swojego Stwórcę (J1,10n) otrzymuje od Niego najcenniejszy dar – Syna. Ojciec nie robi tego z innego powodu, jak tylko z wolności i z chęci udzielenia bezinteresownego daru (Ez 36,22nn).

Słowo “dać” wyraża więcej niż posłanie na świat. św. Jan Chryzostom tak to komentuje:

Chrystus kieruje uwagę ku prawdzie mówiąc, że Syn Boży jest tym, który jest dany na śmierć, a Jego śmierć jest przyczyną życia wiecznego. Jakby mówił: Nie dziw się, że ja winienem być wywyższony, aby was zbawić. To bowiem jest postanowieniem Ojca, który tak was umiłował, że swego Syna dał za
niewdzięczne sługi. Nie wysłał bowiem Bóg ani sługi, ani anioła czy archanioła, lecz Swego Syna. Ponadto, nawet gdyby miał wielu sy­nów i dałby jednego, to także byłoby czymś wielkim, ale dał Swego Syna Jedynego, dlatego też dodaje: Jednorodzonego.

Nie dziw się, że powiedziałem: Trzeba wam narodzić się powtórnie (z góry). (J 3,7)

μὴ θαυμάσῃς ὅτι εἶπόν σοι· δεῖ ὑμᾶς γεννηθῆναι ἄνωθεν.

W tym wypadku “trzeba” nie ma charakteru ślepej konieczności, jakiegoś determinizmu. Jest raczej radosną, pełną życia obietnicą, która płynie od Ojca przez Jednorodzonego Syna.

Nie jest to nakaz prawa, lecz wyraz wielkiego pragnienia serca Ojca, abyśmy żyli w pełni naszym powołaniem.

To, co dziś trzeba, nie zamyka się do powinności, obowiązków, lecz jest przywilejem.

Narodzone z ciała, ciałem jest, i narodzone z ducha, duchem jest. (J 3,6)

τὸ γεγεννημένον ἐκ τῆς σαρκὸς σάρξ ἐστιν, καὶ τὸ γεγεννημένον ἐκ τοῦ πνεύματος πνεῦμά ἐστιν.

Siła życia, płodność, są wpisane w cały świat przyrody ożywionej. W tych dniach czytamy znaki, które odsłania przed nami natura. Przyroda to cud życia w różnorodności form. Niektórzy szukają go w kosmosie, np. na Marsie. Tu, na ziemi, jednak jest go oszałamiająco dużo. Nawet, jeśli znajdziemy tam jakąś wątpliwą skamielinę, to i tak tylko Duch daje życie. Tylko dzięki Duchowi Świętemu jesteśmy ożywieni. Tchnienie Ojca rodzi mnie i staję się dzieckiem Boga.

Uradowali się uczniowie ujrzawszy Pana. (J 20,20)

ἐχάρησαν οὖν οἱ μαθηταὶ ἰδόντες τὸν κύριον.

Spełniło się słowo z Wieczernika: Znowu was zobaczę i rozraduje się serce wasze, a radości waszej nikt wam nie zdoła odebrać.

Jego radość staje się naszą, moją radością. Patrz na Jezusa tak długo, aż wzbierze w tobie fala radości. Jest wiele rzeczy, których widok zasmuca. Trzeba od nich odwrócić wzrok, aby zobaczyć je Oczami Jezusa, w Jego Świetle.

Mówi im Szymon Piotr: Idę łowić ryby. Mówią mu: Idziemy i my z Tobą. (J 21,3)

λέγει αὐτοῖς Σίμων Πέτρος· ὑπάγω ἁλιεύειν. λέγουσιν αὐτῷ· ἐρχόμεθα καὶ ἡμεῖς σὺν σοί.

Piotr nawet nie zaprasza, ale oznajmia. Zostawia przestrzeń wolności. Kto chce może się dołączyć. Cenna jest ta jego inicjatywa, pomysł. Bardzo takich ludzi potrzebujemy, by wyrwać się z marazmu, narzekania, biadolenia.

Idziemy z tobą Piotrze. Nawet jeśli nic nie złowił, to jednak jest sens być razem również w niepowodzeniu. Za chwilę, o poranku, razem z Tobą rozpoznamy Pana na brzegu, na progu nowego dnia.

Gdy tak rozmawiali i rozprawiali ze sobą, sam Jezus przybliżył się i szedł z nimi. (Łk 24,15)

καὶ ἐγένετο ἐν τῷ ὁµιλεῖν αὐτοὺς καὶ συζητεῖν καὶ αὐτὸς Ἰησοῦς ἐγγίσας συνεπορεύετο αὐτοῖς.

Kleofas i drugi uczeń prowadzą rozmowę wyjątkową, na bardzo poważny temat, wskazuje na to użyty przez Ewangelistę termin homileó. Mają różne poglądy, wymieniają się nimi (termin sydzetein), są tak pochłonięci rozmową, że nawet nie zauważają trzeciego wędrowca.

Rozmowa o Ofierze Chrystusa sprawia, że On sam pojawia się przy mnie we własnej osobie, ale moje oczy mogą być na uwięzi, kiedy rozpamiętuję wydarzenia bez zrozumienia. Pełne wyjaśnienie daje On, wyjaśniając i oświecając umysł.

Lecz jeden z żołnierzy włócznią Jego bok przebił, i wyszła zaraz krew i woda. (J 19,34)

ἀλλʼ εἷς τῶν στρατιωτῶν λόγχῃ αὐτοῦ τὴν πλευρὰν ἔνυξεν, καὶ ἐξῆλθεν εὐθὺς αἷμα καὶ ὕδωρ.

sed unus militum lancea latus eius aperuit et continuo exivit sanguis et aqua.

Czasownik ten (νύσσω nysso) pojawia się tylko raz w Nowym Testamencie. Wskazuje to na niepowtarzalność tego gestu ze względu na jedyne takie Źródło – Źródło Miłosierdzia. Rana zadana przez żołnierza była jedyną raną śmiertelną. Lecz Jezus już wcześniej oddał ducha. Uprzedził śmierć. Wobec tego, tak naprawdę, to śmierć została ugodzona “śmiertelną” raną. Gdzież jest wobec tego o śmierci twój oścień? Stępił się na Sercu Jezusa, został skruszony, złamany.

Z tej śmierci życie tryska.

W czasie wieczerzy, gdy diabeł już nakłonił serce Judasza Iskarioty, syna Szymona, aby Go wydał. (J 13,2)

καὶ δείπνου γινομένου, τοῦ διαβόλου ἤδη βεβληκότος εἰς τὴν καρδίαν ἵνα παραδοῖ αὐτὸν Ἰούδας Σίμωνος Ἰσκαριώτου.

et cena facta cum diabolus iam misisset in corde ut traderet eum Iudas Simonis Scariotis.

Zapewne wiele z nas kojarzy czeski serial “Arabela”. Jednym z pomocników głównego antagonisty Rumburaka, był Blekota. Nie wiem, skąd scenarzysta czerpał pomysł do imienia postaci, ale w kontekście dzisiejszej Ewangelii może nam posłużyć jako swoista mnemotechnika. Drugi werset trzynastego rozdziału jest tłumaczony na różne sposoby, a jego oryginał wygląda następująco: καὶ δείπνου γινομένου, τοῦ διαβόλου ἤδη βεβληκότος εἰς τὴν καρδίαν ἵνα παραδοῖ αὐτὸν Ἰούδας Σίμωνος Ἰσκαριώτου. βεβληκότος ma swoje źródło w słowie βάλλω, które oznacza rzucać. Zatem dosłowne znaczenie tego zdania jest takie, że diabeł wrzucił w serce Judasza to, by zdradził Jezusa. Skoro diabeł nakłonił Apostoła do zdrady, to i my musimy uważać na to, kto i co wrzuca nam do naszego serca. Warto zatem sięgać po tarczę wiary, aby móc się bronić przed atakami złego, który ciągle chce zatruć nasze serce przeciw Miłości Nieskończonej.

Pan Bóg otworzył Mi ucho, a Ja się nie oparłem, ani się cofnąłem. (Iz 50,5)

καὶ ἡ παιδεία κυρίου ἀνοίγει μου τὰ ὦτα, ἐγὼ δὲ οὐκ ἀπειθῶ οὐδὲ ἀντιλέγω.

Dominus Deus aperuit mihi aurem ego autem non contradico retrorsum non abii.

Słownik Stronga tłumaczy metaforyczne znaczenie tego terminu jako zdolność postrzegania umysłem, rozumienia i wiedzy. Jednym zdaniem: kto ma ucho zdolne do słuchania, potrafi zrozumieć. Dynamika ucha otwartego przez Boga jest tym lepsza, że słuchający dzięki niemu zaczyna działać, i dzięki temu, co usłyszy, kształtować swoje postępowanie i decyzje. Można dopatrywać się tutaj jeszcze innej myśli: ucho, które słucha to synonim wiary.

Uczynili więc Mu wieczerzę tam, i Marta służyła, zaś Łazarz jednym był z leżących z Nim. (J 12,2)

ἐποίησαν οὖν αὐτῷ δεῖπνον ἐκεῖ, καὶ ἡ Μάρθα διηκόνει, ὁ δὲ Λάζαρος εἷς ἦν ἐκ τῶν ἀνακειμένων σὺν αὐτῷ.

fecerunt autem ei cenam ibi et Martha ministrabat Lazarus vero unus erat ex discumbentibus cum eo.

Jak sama polska nazwa wskazuje jest to posiłek spożywamy wieczorem. Gdy dzień już się skończył ze swoimi sprawami, gdy już wszyscy są w domu, wtedy jest czas bliskości, kontaktu. Nikt już nie musi nigdzie iść.

Wszyscy w tym domu są na swoim miejscu. Marta już się nie martwi, Łazarz wydobyty z grobu, Maria u stóp Jezusa. Każdy z nich w niepowtarzalnej więzi z Jezusem.

Wieczerza w Betanii wskazuje na tę w Wieczerniku. Bądźmy w tym “ostatnim tygodniu” blisko Pana.

Wtedy mówi im, otoczona smutkiem jest dusza Moja aż do śmierci, trwajcie tu i czuwajcie ze Mną. (Mt 26,38)

τότε λέγει αὐτοῖς· περίλυπός ἐστιν ἡ ψυχή μου ἕως θανάτου· μείνατε ὧδε καὶ γρηγορεῖτε μετʼ ἐμοῦ.

tunc ait illis tristis est anima mea usque ad mortem sustinete hic et vigilate mecum.

W tych godzinach Jezus pragnie, aby z Nim być, trwać w Jego miłości i przy Nim, w Jego smutku. Aby nie był otoczony tylko smutkiem, lecz naszą przyjaźnią. Dlatego wybrał tych trzech bliskich. Smućcie się z tymi, którzy się smucą, aż do śmierci, aż do umierania, aby mogło objawić się ZMARTWYCHWSTANIE.

Rozsądził im Jezus: liczne dzieła dobre ukazałem wam z Ojca, przez które z tych dzieł Mnie kamienujecie? (J 10,32)

ἀπεκρίθη αὐτοῖς ὁ Ἰησοῦς· πολλὰ ἔργα καλὰ ἔδειξα ὑμῖν ἐκ τοῦ πατρός· διὰ ποῖον ⸀αὐτῶν ἔργον ἐμὲ λιθάζετε;

respondit eis Iesus multa opera bona ostendi vobis ex Patre meo propter quod eorum opus me lapidatis?

Można mieć oczy, ale nie chcieć zobaczyć. Czasem potykamy się o oczywistości, lecz wolimy ich nie widzieć, unikamy kontaktu wzrokowego. Gdyż kontakt z rzeczywistością prowokuje do wyjścia poza ramy własnego obrazu. Trzeba wyjść z własnego kina wyobraźni.

Dlatego Pan Jezus codziennie pokazuje nam, czyni widocznymi, dobre dzieła. Te, które dzieją się dzisiaj, w gestach pomocy, dobrego słowa, życzliwości, które płyną przez twoje ręce, serce, te są dziełami Ojca.

Kontakt z rzeczywistością jest bardzo terapeutyczny.

Jezus powiedział do Żydów, którzy Mu uwierzyli: Jeżeli będziecie trwać w nauce Mojej, będziecie prawdziwie Moimi uczniami. (J 8,31)

Ἔλεγεν οὖν ὁ Ἰησοῦς πρὸς τοὺς πεπιστευκότας αὐτῷ Ἰουδαίους, Ἐὰν ὑµεῖς µείνητε ἐν τῷ λόγῳ τῷ ἐµῷ, ἀληθῶς µαθηταί µού ἐστε.

dicebat ergo Iesus ad eos qui crediderunt ei Iudaeos si vos manseritis in sermone meo vere discipuli mei eritis.

Samo słówko jest użyte w czasie przeszłym dokonanym, ale niektórzy dowodzą, że jest użyte w znaczeniu czasu zaprzeszłego. W kontekście historycznym, Jan ma tu na myśli Żydów, którzy uwierzyli Jezusowi i przestali w pewnym momencie być wierzącymi. Ich wiara zamieniła się w niewiarę. Przyznali rację Chrystusowi, ale nie nie mieli odwagi iść za Jego wymogami. Św. Jan chce pokazać, że poznając prawdę, należy spełniać jej wymogi, zawierzyć całym sobą Jezusowi. W przeciwnym wypadku uczeń pomału od Niego odchodzi i staje się Jego wrogiem.