Kategoria: Marzec 2020

Ὄρθρου δὲ πάλιν παρεγένετο εἰς τὸ ἱερὸν καὶ πᾶς ὁ λαὸς ἤρχετο πρὸς αὐτόν, καὶ καθίσας ἐδίδασκεν αὐτούς.

O świcie zaś znowu przybył do świątyni i wszystek lud przyszedł do Niego, a usiadłszy uczył ich. (J 8,2)

Świt to przejście z ciemności nocy do światła dnia. Jest jakby na granicy, jest początkiem. Po długiej nocy bardzo upragniony.

Tym świtem jest Słowo, które wnosi światło do świątyni serca. Brzask wychodzącego Słońca, które nie zna zachodu, od początku nowego dnia oświetla mnie. I już się nie potykam bo Światło jest we mnie.

Wśród tłumów słuchających Jezusa odezwały się głosy: «Ten prawdziwie jest prorokiem».
J 7,40
Prorok
Kto to jest prorok? Słowo „prorok” oznacza dosłownie „osobę przemawiającą w czyimś imieniu”, tu w imieniu Boga. Jezus Chrystus jest jedynym prorokiem. Tylko to, co jest zgodne z Nim jest prawdziwym i jedynym proroctwem i objawieniem.
Skąd pochodzą dzisiejsi prorocy? Rodzą się z namaszczenia chrztu świętego. Przy namaszczeniu Krzyżmem świętym
celebrans nad Tobą wypowiedział słowa: „Bóg wszechmogący, Ojciec naszego Pana, Jezusa Chrystusa, który cię uwolnił od grzechu i odrodził z wody i z Ducha Świętego, On sam namaszcza ciebie krzyżmem zbawienia, abyś włączony(a) do ludu Bożego, wytrwał(a) w jedności z Chrystusem Kapłanem, Prorokiem i Królem na życie wieczne”.
Pragnieniem Boga i Kościoła jest, „aby wszyscy ochrzczeni prorokowali” trwając w jedności z Chrystusem Prorokem. A wtedy „powstaną” prorocy nie tylko w Judei czy Galilei, ale na każdym miejscu gdzie, nas ochrzczonych, postawił Prorok-Pan.

Καὶ μετὰ ταῦτα περιεπάτει ὁ Ἰησοῦς ἐν τῇ Γαλιλαίᾳ· οὐ γὰρ ἤθελεν ἐν τῇ Ἰουδαίᾳ περιπατεῖν, ὅτι ἐζήτουν αὐτὸν οἱ Ἰουδαῖοι ἀποκτεῖναι. (J 7,1)

I po tych obchodził Jezus w Galilei nie chciał bowiem w Judei chodzić, gdyż szukali Go Żydzi aby zabić.

Jezus jest wolny w swojej drodze. Przyjdzie do Jerozolimy gdy nadejdzie Jego godzina. Na tę wolność wskazuje czasownik περιπατεῖν. Są takie dwa miejsca w ewangelii św. Jana, które wskazują na tę wolność. Pierwsze to chodzenie po wodzie, w nocy, w czasie wiatru przeciwnego. On swobodnie chodzi, niemal się przechadza po falach. (J 6, 19). Drugie to portyk Salomona. Tu podobnie Jezus, swobodnie, bo jest „u siebie”, przechadza się jakby w godzinie odpoczynku.

Ten grecku czasownik jest złożony. Przedrostkiem jest przysłówek περί wokół, w koło, oznaczający ruch okrężny, obejmuje wszystkie kierunki świata. Obecność Jezusa obejmuje każdego z nas, na wszystkich ścieżkach, we wszystkich kierunkach i w wielu wymiarach życia. On jest naszym „rzeczywistością”.

25.03.2020 r., Łk 1,26-38

καὶ εἰσελθὼν πρὸς αὐτὴν εἶπεν, Χαῖρε, κεχαριτωµένη, ὁ κύριος µετὰ σοῦ.

„I wszedłszy do Niej [anioł] rzekł: Raduj się, przemieniona-przez-łaskę, Pan jest z Tobą”. Łk 1,28

W czasie, kiedy trudno zachować spokój, a jeszcze trudniej jest się rozradować, Bóg daje słowo „Pan jest z tobą”. Bóg jest Panem każdej sytuacji, nawet tych momentów, które wydają się totalną klęską (por. Łk 22,61). Kiedy Bóg jest moim Panem, a więc gdy „moje” myślenie i „moje” wybory podporządkowuję „Jego” myśleniu i „Jego” woli, to wierzę i mam nadzieję, że Bóg z prochu podnosi nędzarza, że ze śmierci potrafi wyprowadzić życie, że w sumie, to nie mam czego się bać, bo On jest ze mną.

Możemy uczyć się zawierzenia od trzech młodzieńców z Dn: „Jeżeli nasz Bóg, któremu służymy, zechce nas wybawić z rozpalonego pieca, może nas wyratować z twej ręki, królu! Jeśli zaś nie, wiedz, królu, że nie będziemy czcić twego boga” Dn 3,17n.

λέγει αὐτῷ ὁ Ἰησοῦς· πορεύου, ὁ υἱός σου ζῇ. ἐπίστευσεν ὁ ἄνθρωπος τῷ λόγῳ ὃν εἶπεν oαὐτῷ ὁ Ἰησοῦς καὶ ἐπορεύετο.

Mówi mu Jezus: Wyruszaj, syn twój żyje. Uwierzył człowiek słowu, które powiedział mu Jezus i wyruszył. (J 4,50)

Ten imperativus, polecenie „wyruszaj” staje się wewnętrzną siłą wiary. Człowiek, tak go tu nazywa Jan, uwierzył. Wiara stała się światłem, które pozwoliło mu iść przez noc, gdyż dopiero następnego, nowego dnia dociera do domu.

Jezu mnie dziś inspiruje, budzi bym wyruszył w drogę wiary. Z Nim w sercu, aby nie dać się zwieść wątpliwościom, domysłom, lękom. Każdy krok ma w sobie wektor siły wiary ku życiu. Syn twój żyje.

καὶ ὁ Ἰησοῦς ἰδὼν [αὐτὸν] ὅτι νουνεχῶς ἀπεκρίθη εἶπεν αὐτῷ· οὐ μακρὰν εἶ ἀπὸ τῆς βασιλείας τοῦ θεοῦ. καὶ οὐδεὶς οὐκέτι ἐτόλμα αὐτὸν ἐπερωτῆσαι.

I Jezus widząc to, że rozumnie rozsądził powiedział mu: Nie daleko jesteś od Królestwa Boga. I nikt nie zatrzymywał Go, aby pytać. (Mk 12,34)

Wybrane slowo składa sie z dwóch: „umysł” oraz „mieć”. Wobec tego dosłownie brzmi „umysł mając”. Νοῦς -nous pojawia się również w jednym z obszarów miłości do Boga. Co ciekawe – nie ma go w Pwt 6, ani w Biblii Hebrajskiej ani w Septuagincie. Pojawia się w ustach Jezusa – „całym umysłem”.

Jest w tym pewna intuicja, że Słowo bierze w posiadanie nasz umysł. Nie zniewala go, ale prowadzi do spełnienia w miłości. Intelekt bez miłości staje się zimny, nieobliczalnie wyrachowany. Mamy więc być rozumni, inteligentni, nie dla krytykanctwa, erystyki, lecz dla największej i pierwszej Miłości.

18.03.2020 Mt 5,17-19

Μὴ νοµίσητε ὅτι ἦλθον καταλῦσαι τὸν νόµον ἢ τοὺς προφήτας· οὐκ ἦλθον καταλῦσαι ἀλλὰ πληρῶσαι.

Jezus powiedział do swoich uczniów: „Nie sądźcie, że przyszedłem znieść Prawo albo Proroków. Nie przyszedłem znieść, ale wypełnić. Mt 5,17

Jezus wypełnia to, co było zapowiadane przez Prawo i Proroków w ST. Samo słówko jest typowe dla Mateusza, występuje w Jego Ewangelii 16 razy (dla cierpliwych): 1,22;2,15.17.23;3,15;4,14;5,17;8,17;12,17;13,35.48;21,4;23,32;26;54.56;27,9.

To, co Prawo zakłada w zupełności odpowiada powołaniu na obraz Boży i do bycia dzieckiem Boga. Prawo Jezusa koncentruje się na miłości Boga i drugiego, w skierowaniu na nich serca. Dalej, jest zradykalizowane do granic możliwości, bo wzorem jest Bóg Ojciec kochający nawet tych, którzy Go nienawidzą.

αὐτὸς δὲ διελθὼν διὰ μέσου αὐτῶν ἐπορεύετο.

On zaś przeszedłszy przez środek ich oddalał się. (Łk 4, 30)

Gniew i furia dotkniętych do „żywego” mieszkanców Nazaretu stały się jak fale wzbrzonego jeziora. Obnażona została ich niewiara, pewność swojej samowystarczalnej religijności. Przed chwilą kiwali głowami nad pięknem Słowa. To jednak za mało.

Pan Jezus do pewnego momentu poddaje się tej przemocy. To zapowiedź tego, co się wydarzy, gdy wyprowadzą go poza mury Jerozolimy. Tu przechodzi przez środek przemocy. Potem przejdzie prze środek przemocy śmierci. To jest Jego Pascha, która nas ocaliła przed strąceniem w otchłań samotności.

λέγει αὐτῷ ἡ γυνή· κύριε, θεωρῶ ὅτι προφήτης εἶ σύ.

Mówi Mu kobieta: Panie, widzę, że prorokiem jesteś Ty. (J 4,19)

W spotkanih z Samarytanką dyskretnie rozwija się rozpoznawanie Jezusa. On pierwszy przychodzi do studni. Z daleka jest pewnym nieznajomym, zmęczony. Im bliżej, tym więcej się odsłania. Jest Żydem, spragnionym, bez czerpaka ale jednocześnie, świetnym rozmówcą, intrygującym. Wydaje większy od Patriarchów a nic nie ma.

Tak się rozwija „optyka” Samarytanki. Jezus dyskretnie prowadzi serce tej kobiety w stronę kontemplacji – widzenia. Grecki czasownik θεωρῶ theoro oznacza coś więcej niż tylko doświadczenie zmysłowe. Przenikliwe wpatrywanie się prowadzi do kontemplacji. W tym momencie rozlewa się w sercu kobiety strumień łaski. Widzi Jezusa jako proroka. Lecz to nie wszystko: za chwilę zobaczy Mesjasza i stanie się świadkiem. Pełna entuzjazmu będzie zapraszać Samarytan: „Chodźcie i zobaczcie Człowieka…”

Ἦσαν δὲ αὐτῷ ἐγγίζοντες πάντες οἱ τελῶναι καὶ οἱ ἁμαρτωλοὶ ἀκούειν αὐτοῦ.

Byli zaś Jemu zbliżający się wszyscy celnicy i grzesznicy (aby) słuchać Go. (Łk 15,1)

Użyty tu imiesłów od „zbliżać się” w pewien sposób określa tożsamość celników i grzeszników. Oznacza, że są w zasięgu ramion Ojca, gdyż źródłosłów prowadzi aż do ramion. ἀγκάλη agkalē; od ἄγκος agkos („wygięcie ); wewnętrzny kąt ramienia, zgięte ramię.

Nie musisz już stać w progu, pod parkanem. Przecież nosisz w sobie pragnienie bliskości. A gdy jesteś jeszcze daleko Ojciec skraca dystans. Wybiega naprzeciw abyś był w zasięgu Jego rąk, aby mógł Cię przyjąć jak syna. Nie chce najemników czy służących.

Pragnie być „Zbliżającym się” tobie. Intryguje mnie ten „celownik” – łac. dativus. Jestem na celowniku Miłosierdzia.