Tak słowo, które wychodzi z ust moich, nie wraca do Mnie bezowocne, zanim wpierw nie dokona tego, co chciałem, i nie spełni pomyślnie swego posłannictwa. (Iz 55,11)
כֵּן יִהְיֶה דְבָרִי אֲשֶׁר יֵצֵא מִפִּי לֹא־יָשׁוּב אֵלַי רֵיקָם כִּי אִם־עָשָׂה אֶת־אֲשֶׁר חָפַצְתִּי וְהִצְלִיחַ אֲשֶׁר שְׁלַחְתִּיו׃
Sic erit verbum meum, quod egredietur de ore meo: non revertetur ad me vacuum, sed faciet, quaecumque volui, et prosperabitur in his, ad quae misi illud.
Bóg wypowiadając Słowo, równocześnie wypowiada swoje pragnienie… Hebrajski czasownik חָפֵץ oznacza „pragnąć”, ale też „znajdować przyjemność”, „zachwycać się”. Można więc powiedzieć, że u Boga wola jest połączona z upodobaniem, z czymś co budzi w Nim zachwyt. Słowo nie wraca do Boga, póki nie uczyni tego, czego zapragnął On sam wobec każdego z nas.
Warto więc, czytając Słowo Boże, pytać się: jaka jest wola PANA, jakie jest Jego upodobanie? Czego Bóg pragnie dokonać w moim życiu poprzez to konkretne Słowo? Tak, jak deszcz ma moc przemienić suchą ziemię, tak Słowo pragnie przemienić nasze serca… Tylko czy jestem otwarta/y na Jego pragnienie/wolę?
