A zatem, moi umiłowani, jak zawsze byliście posłuszni, nie tylko podczas mojego pobytu, lecz jeszcze bardziej teraz, gdy jestem nieobecny, tak nadal z bojaźnią i drżeniem pracujcie nad waszym zbawieniem. (Flp 2,12)
Ὥστε, ἀγαπητοί μου, καθὼς πάντοτε ὑπηκούσατε, μὴ ὡς ἐν τῇ παρουσίᾳ μου μόνον ἀλλὰ νῦν πολλῷ μᾶλλον ἐν τῇ ἀπουσίᾳ μου, μετὰ φόβου καὶ τρόμου τὴν ἑαυτῶν σωτηρίαν κατεργάζεσθε·
itaque carissimi mei sicut semper oboedistis non ut in praesentia mei tantum sed multo magis nunc in absentia mea cum metu et tremore vestram salutem operamini.
Czasem z żartem niektórzy wychowawcy mówią: “Jak ja jestem, to możecie się zachowywać byle jak, ale jak mnie nie ma, to ma być idealny porządek”. A Filipianie dają posłuch słowom Pawła, czy jest obecny, czy Go nie ma. Oczywiście bycie posłusznym w tym wypadku nie dotyczy nawet samej osoby Pawła, wobec którego adresaci mieliby dawać posłuch, ale raczej Boga, który posłał do nich Pawła z Ewangelią.