Z nastaniem dnia wyszedł i udał się na miejsce pustynne. Gromady ludzi szukały Go. Przyszli do Niego i zatrzymywali Go, żeby od nich nie odchodził. Łk 4, 42

γενομε̇νης δε ημε̇ρας εξελθω̇ν επορευ̇θη εις ε̇ρημον το̇πον και οι ο̇χλοι εζη̇τουν αυτο̇ν και η̇λθον ε̇ως αυτου̇ και κατει̇χον αυτο̇ν του μη πορευ̇εσθαι απ᾽ αυτω̇ν.

Facta autem die egressus ibat in desertum locum, et turbæ requirebant eum, et venerunt usque ad ipsum: et detinebant illum ne discederet ab eis.

Możemy oglądać spełnienie słów z Oz 2, 16 (“wyprowadzę ją na pustynię”). Bóg szukający człowieka (por. Rdz 3, 9) wreszcie jest szukany przez lud (por. Ps 119, 10; Jr 29, 13).

Zobaczył Jezus Natanaela, jak zbliża się do Niego, i tak o nim powiedział: „Oto szczery Izraelita, w nim nie ma podstępu”. J 1, 47

εἶδεν ὁ Ἰησοῦς τὸν Ναθαναὴλ ἐρχόμενον πρὸς αὐτὸν καὶ λέγει περὶ αὐτοῦ, Ἴδε ἀληθῶς Ἰσραηλίτης ἐν ᾧ δόλος οὐκ ἔστιν.

Vidit Iesus Nathanael venientem ad se et dicit de eo: „Ecce vere Israelita, in quo dolus non est”.

Jego imię oznacza (z hebr., oczywiście) “dar Boży”. (Swoją drogą w gronie Dwunastu jest jeszcze “dar Jahwe”, czyli Mateusz). Czasami trudno patrzeć na drugiego jako na Boży dar, a przecież nim jest (… Bożydar! Kolejne imię 😁).

Tak właśnie ostatni będą pierwszymi, a pierwsi ostatnimi. Mt 20, 16

Οὕτως ἔσονται οἱ ἔσχατοι πρῶτοι καὶ οἱ πρῶτοι ἔσχατοι.

Sic erunt novissimi primi, et primi novissimi.

Może budzić poczucie niesprawiedliwości taki obrót sprawy, bo nie warto pracować skoro i tak będę przyjęty… Robotnicy ostatniej godziny byli przez cały dzień na placu – nie jest tak, że nie chcieli pracować. Poza tym wspolnota Kościoła (symboliczna winnica) zyskuje, bo każdy z robotników wnosi do niej swoją “zapłatę”.

O tak, mówię wam, jeśli ziarno pszenicy, gdy spadnie na ziemię, nie obumrze, samo pozostanie; a jeśli obumrze, wyda obfity plon. J 12,24

ἀμὴν ἀμὴν λέγω ὑμῖν, ἐὰν μὴ ὁ κόκκος τοῦ σίτου πεσὼν εἰς τὴν γῆν ἀποθάνῃ, αὐτὸς μόνος μένει· ἐὰν δὲ ἀποθάνῃ, πολὺν καρπὸν φέρει.

Amen, amen dico vobis, nisi granum frumenti cadens in terram, mortuum fuerit; ipsum solum manet. si autem mortuum fuerit, multum fructum affert.

Obumieranie ziarna to alegoria tego że Bóg jest ważniejszy niż własne życie.

On odpowiadając rzekł: „To nieładnie wziąć chleb przeznaczony dla dzieci i rzucić pieskom.” Mt 15, 26

ὁ δὲ ἀποκριθεὶς εἶπεν, Οὐκ ἔστιν καλὸν λαβεῖν τὸν ἄρτον τῶν τέκνων καὶ βαλεῖν τοῖς κυναρίοις.

Qui respondens ait: Non est bonum sumere panem filiorum, et mittere canibus.

Piesek! Szczeniaczek – słodziak. W kulturze semickiej pies jest na zewnątrz, a w helleńskiej, z której kobieta pochodzi, wewnątrz domu, blisko stołu. Kobieta uznaje pierwszeństwo Izraela w planie zbawienia i nie przestaje oczekiwać go dla siebie, jako daru. Okruszyny ze stołu panów przypominają kłosy, które zbierała Rut Moabitka na polu Booza (por. Rt 2,2n). Okruszyny chleba przewijają się od czternastego rozdziału i powrócą za chwilę znowu, w drugim jego rozmnożeniu. Jezusowi ciężko jest polemizować, kiedy widzi niezachwianą wiarę.