Autor: bblacha450

30.09.2020 r., Łk 9, 57-62

Εἶπεν δὲ πρὸς ἕτερον, Ἀκολούθει µοι. ὁ δὲ εἶπεν, [Κύριε,] ἐπίτρεψόν µοι ἀπελθόντι πρῶτον θάψαι τὸν πατέρα µου.

Powiedział innemu: „Towarzysz mi!”. Ten powiedział: „[Panie,] pozwól mi odejść najpierw pogrzebać mojego ojca”. Łk 9, 59

Dzisiaj Jezus ofiarowuje trzy dary: wolność od samego siebie (w. 58), wolność od przywiązania do dóbr materialnych (w. 59) i wolność w relacjach z bliskimi (w. 61n). Pierwszy dar to zapewnienie, że choć na tym świecie nie zawsze mam swoje miejsce, to zawsze mam Jego. Drugi dar to uwolnienie od lęku o pieniądze (po śmierci ojca dostaje się spadek) i zastąpienie go otwarciem na przyszłość, na życie. Trzeci dar to nadanie właściwego kierunku i sił potrzebnych do jego utrzymania.

23.09.2020 r., Łk 9, 1-6

Συγκαλεσάµενος δὲ τοὺς δώδεκα ἔδωκεν αὐτοῖς δύναµιν καὶ ἐξουσίαν ἐπὶ πάντα τὰ δαιµόνια καὶ νόσους θεραπεύειν,

Zwoławszy w jedno tych Dwunastu dał im moc i władzę nad wszystkimi demonami i by leczyli choroby. Łk 9, 1

Kiedyś ten termin pojawił się na blogu ( https://jednoslowo.com/2019/12/25/moc-prawo-do-eksousia/). Jest w nim ukryta niesamowita siła pochodząca jedynie od Boga, bo słowo exousia jest złożone z dwóch: ex czyli „z” i ousia czyli „istota”. Chrystus udziela Swojej Istoty uczniom, bez Niego nic nie mogą zrobić. Działać z Jego Istoty jest zaproszeniem dla ucznia, by żył jak sam Nauczyciel. I jak to się mówi w Szkole Nowej Ewangelizacji: Bóg nie powołuje doskonałych, ale powołanych udoskonala.

16.09.2020 r., Łk 7, 31-35

Τίνι οὖν ὁµοιώσω τοὺς ἀνθρώπους τῆς γενεᾶς ταύτης, καὶ τίνι εἰσὶν ὅµοιοι;

Z kim mam porównać ludzi tego pokolenia? Do kogo są podobni? Łk 7,31

To pokolenie w PŚ ma zdecydowanie negatywny wydźwięk (por. Rdz 7,1; Pwt 1,35; Ps 12,8; wyjątek Ps 24, 6). Jezus stosuje to wyrażenie i odnosi je do ludzi nieposłusznych Jego słowu, do tych, którzy nie chcą pełnić woli Bożej. Grzech tego pokolenia polega na tym, że nie rozpoznaje znaków swojego nawiedzenia. Bóg przychodzi we wszelki możliwy i zrozumiały dla człowieka sposób, w Boży sposób. Pytanie czy chcę Go znaleźć?

9.09.2020 r., Łk 6, 20-26

µακάριοι οἱ πεινῶντες νῦν, ὅτι χορτασθήσεσθε. µακάριοι οἱ κλαίοντες νῦν, ὅτι γελάσετε.

Błogosławieni, głodujący teraz, albowiem zostaniecie nasyceni. Błogosławieni, płaczący teraz, albowiem śmiać się będziecie. Łk 6,21

W ST Bóg nie pozostaje obojętny na łzy swojego ludu (por. 1 Sm 1, 10), ale staje przy nim jako Pocieszyciel (1 Sm 1, 19n). Przesyła za pośrednictwem proroków nowinę nadziei, że otrze wszelką łzę z powodu doświadczonego nieszczęścia (por. Iz 25, 8; 30, 19; Jr 33, 6nn). Jezus zwraca się do tych, którzy teraz (νῦν) płaczą i oświadcza, że Bóg nie zapomni o cierpieniu i doznanej krzywdzie. Radość jakiej doświadcza płaczący bierze się z obietnicy Pana, że radykalnie przemieni jego los. Ci, którzy płaczą, mogą czuć się szczęśliwi, bo Bóg jest ich Obrońcą i Pocieszeniem.

2.09.2020 r., Łk 4, 38-44

καὶ ἐπιστὰς ἐπάνω αὐτῆς ἐπετίµησεν τῷ πυρετῷ, καὶ ἀφῆκεν αὐτήν· παραχρῆµα δὲ ἀναστᾶσα διηκόνει αὐτοῖς.

On, stanąwszy nad nią, rozkazał gorączce, i opuściła ją. Zaraz też wstała uzdrowiona i usługiwała im. Łk 4,39

Ephistemi to słówko wyjątkowe u św. Łukasza i łączy się z osobą Mistrza (epistates – w Ewangelii tylko u Łukasza!; por. Łk 8,24). Oznacza ono „stanąć nad czymś/kimś jako pan”.

Jezus staje nad chorobą jako Pan, jako Ten, który ma nad nią władzę. Kiedy Chrystus uzdrawia, to osoba uzdrowiona zaczyna robić to czego nie mogła w czasie swojej niemocy. Tutaj uzdrowiona zaczyna posługę, której przykład dał Mistrz.