Jezus im odpowiedział: „Mój Ojciec aż dotąd działa i ja działam”. J 5, 17

ὁ δὲ Ἰησοῦς ἀπεκρίνατο αὐτοῖς, Ὁ πατήρ μου ἕως ἄρτι ἐργάζεται κἀγὼ ἐργάζομαι·

Szabat to m. in. wspomnienie dzieła stworzenia, w którym ostatni dzień to tzw. “Boży odpoczynek” – wszystko zostało zrobione tak, jak należy, nie potrzeba niczego dodawać; można się skupić na Nim. Paradoksalnie Bóg nie przestał działać i podtrzymuje całe stworzenie w istnieniu. Jezus jest wykapanym Ojcem – uzdrawiając w szabat działa tak, jak On.

Tak, mówię wam: zanim niebo i ziemia nie przeminie, nie zginie z Prawa nawet jedno jota, nawet jeden rożek [litery], aż wszystko się spełni. Mt 5, 18

ἀμὴν γὰρ λέγω ὑμῖν· ἕως ἂν παρέλθῃ ὁ οὐρανὸς καὶ ἡ γῆ, ἰῶτα ἓν ἢ μία κεραία οὐ μὴ παρέλθῃ ἀπὸ τοῦ νόμου, ἕως ἂν πάντα γένηται.

Bóg nie zapomina o żadnym swoim stworzeniu, nawet o najmniejszej literze (co dopiero o człowieku!). Dziś oddajmy miejsce jednemu z midraszy żydowskich:

Kiedy Wszechmogący zmienił imię Abrama na Abraham i Saraj na Sarę, końcowa litera „jot” spostrzegła, że zdjęto ją z imienia tak pobożnej i sprawiedliwej istoty, jaką była Saraj, i zasmuciła się bardzo. Pobiegła do Boga, stanęła przed Jego tronem i powiedziała: — Boże, zdaję sobie doskonale sprawę z tego, że nie powinnam zajmować miejsca większych liter. Wiem, że jestem najmniejszą literą. Ty jednak uczyniłeś mi łaskę i wstawiłeś do imienia tej wielkiej, sprawiedliwej kobiety, którą ludzie codziennie po tysiąckroć błogosławią. A tymczasem zostałam nagle wyrwana z tego błogosławionego imienia i tułam się. Czy uczyniłeś to, Boże, dlatego, że jestem najmniejszą z liter? I Bóg wysłuchał litery „jot”, i rzekł: — Za to, że wykazałaś w słowach tak wielką skromność, okażę ci znowu łaskę i zamiast ostatniej litery w imieniu Saraj będziesz pierwszą w imieniu wielkiego i sprawiedliwego bohatera. I stało się to wtedy, kiedy Mojżesz zmienił imię Ozuego na Jozue.

(…) tak jak Syn Człowieczy, który nie przyszedł, aby Mu służono, lecz aby służyć i dać swoje życie jako okup za wielu. Mt 20, 28

ὥσπερ ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου οὐκ ἦλθεν διακονηθῆναι, ἀλλὰ διακονῆσαι, καὶ δοῦναι τὴν ψυχὴν αὐτοῦ λύτρον ἀντὶ πολλῶν.

Jakoś dziwnym trafem słyszałem nie raz, nie dwa razy jak pewien ksiądz w różnym czasie i w różnych miejscach, cytując ten fragment zawsze fatalnie się przejęzyczył: “Syn Człowieczy nie przyszedł aby służyć …” – ot, taka kanciasta projekcja XD. Jak mam wydumane mniemanie o sobie, to przecież normalne, że moje miejsce jest blisko króla, a służba zajmie się swoją robotą.

A przecież moja godność nie bierze się z tego jaką spełniam funkcję. Mogę porównywać się tylko z Nim.