Autor: bblacha450

30.12.2020 r., Łk 2,36-40

Τὸ δὲ παιδίον ηὔξανεν καὶ ἐκραταιοῦτο πληρούµενον σοφίᾳ, καὶ χάρις θεοῦ ἦν ἐπ’ αὐτό.

I to Dziecko wzrastało i nabierało siły napełniając się mądrością i łaska Boża była nad Nim. Łk 2, 40

Św. Łukasz opisuje rzeczywisty wzrost Jezusa. Ale jak Bóg może wzrastać, nabierać mądrości, napełniać się łaską? Czy nie jest tak, że to On jest pełen łaski i prawdy (por. J 1, 14) ? Może tak być, bo Osoba Jezusa jednoczy w sobie dwie natury: Boską i ludzką. Co do natury Bożej nie ma wątpliwości – jest pełen łaski, prawdy i mądrości. Co do natury ludzkiej – Jezus się rozwija, uczy, dojrzewa duchowo i moralnie. Chrystus, tak samo jak Maryja, w swym ludzkim życiu był przemieniony przez łaskę.

23.12.2020 r., Łk 1, 57-66

καὶ αἰτήσας πινακίδιον ἔγραψεν λέγων, Ἰωάννης ἐστὶν ὄνοµα αὐτοῦ. καὶ ἐθαύµασαν πάντες.

I poprosiwszy tabliczkę pisał mówiąc: „Jan jest imię jego”. I wszyscy zdumiewali się. Łk 1, 63

Niesamowity moment! Zachariasz nie mógł mówić (od chwili objawienia w świątyni) i pierwsze słowa jakie wypowiada i pisze na tabliczce, to imię syna – Jana. Można odnieść wrażenie, że daje podwójne świadectwo – na piśmie i słowem. Nie wiadomo dlaczego polskie tłumaczenie ma opuszczone słowo „mówiąc”…

Jeśli masz Boże słowo skierowane dla Ciebie, to warto to słowo/zdanie/fragment zapisać.

16.12.2020 r., Łk 7, 18b-23

ἔπεµψεν πρὸς τὸν κύριον λέγων, Σὺ εἶ ὁ ἐρχόµενος ἢ ἄλλον προσδοκῶµεν;

(…) posłał do Pana pytając: Ty jesteś Przychodzący czy innego mamy oczekiwać?” Łk 7, 19

Erchomenos przywodzi na myśl Ps 118 (por. też: Mt 21, 9; Mk 14, 26). Chrystus jest Przychodzącym i w tym tytule wyraża się piękna myśl: To On przychodzi do mnie, to On czyni pierwszy krok w moją stronę (por. 1 J 4, 9n). Z Bogiem czasem pojawia się pewien „problem”: może się wydawać, że to ja muszę iść do Niego, albo najpierw muszę się oczyścić, dopiero mogę do Niego przyjść. Nic bardziej mylnego. On dlatego stał się człowiekiem, żeby pierwszy przyjść do Ciebie. I zawsze jest tak, że kiedy On przychodzi do Ciebie, to nie musisz się zastanawiać, czy oczekiwać kogoś innego – wiesz to „od środka”, wiesz, że to Przychodzący. A jeśli masz dalej wątpliwości, to spójrz na Jego dzieła.

9.12.2020 r., Mt 11, 28-30

ἄρατε τὸν ζυγόν µου ἐφ’ ὑµᾶς καὶ µάθετε ἀπ’ ἐµοῦ, ὅτι πραΰς εἰµι καὶ ταπεινὸς τῇ καρδίᾳ, καὶ εὑρήσετε ἀνάπαυσιν ταῖς ψυχαῖς ὑµῶν·

Dźwignijcie moje jarzmo na siebie i uczcie się ode mnie, bo łagodny jestem i pokorny sercem, a znajdziecie odpoczynek dla waszego życia.

Anapausis – Jezusowa pauza – jest paradoksalna, bo dźwigając Jego jarzmo i ucząc się od Niego to raczej powinienem się umęczyć, a w rzeczywistości nabieram Jego sił, „pauzuję” w Jego trudzie. Może dlatego św. Paweł napisał, że moc doskonali się w słabości (por. 2 Kor 12, 9). Nigdy nie jest tak, żeby Bóg włożył Ci na plecy ciężar i powiedział: „musisz to wziąć samemu. Jak będziesz to dźwigał i z tym będziesz chodził, no to wtedy jesteś Mnie godny”. On mówi: „jeśli chcesz” i „będziemy to dźwigać, bo we dwójkę jest łatwiej”.

Ὁ δὲ Ἰησοῦς προσκαλεσάµενος τοὺς µαθητὰς αὐτοῦ εἶπεν, Σπλαγχνίζοµαι ἐπὶ τὸν ὄχλον, ὅτι ἤδη ἡµέραι τρεῖς προσµένουσίν µοι καὶ οὐκ ἔχουσιν τί φάγωσιν· καὶ ἀπολῦσαι αὐτοὺς νήστεις οὐ θέλω, µήποτε ἐκλυθῶσιν ἐν τῇ ὁδῷ.

Lecz Jezus przywołał swoich uczniów i rzekł: „Żal Mi tego tłumu. Już trzy dni trwają przy Mnie, a nie mają co jeść. Nie chcę ich puścić zgłodniałych, żeby kto nie zasłabł w drodze”. Mt 15, 32

Czternasty i piętnasty rozdział Mateusza „wypełniony” jest okruchami chleba. Po tym, jak Chrystus daje słowo tłumowi i uzdrawia chorych, idzie jeszcze dalej i udziela mu chleba. Żal, czy współczucie, które odczuwa wynika z odkrycia braku – wie co kryje się w każdym sercu i ze swego Serca pragnie udzielić tego, co najlepsze.

Jestem wyposażony we wszystko, co potrzebne do czuwania na przyjście Pana (por. 1 Kor 1, 7). Mam Jego słowo, On uzdrawia, mam Jego Chleb.