Wierzyć (πιστεύω pisteuō)

Zaczął więc Jezus głosić do tych Judejczyków, którzy Mu wierzyli: Jeśli wytrwacie w Mojej nauce, będziecie naprawdę Moimi uczniami. J 8,31

Ἔλεγεν οὖν ὁ Ἰησοῦς πρὸς τοὺς πεπιστευκότας αὐτῷ Ἰουδαίους, Ἐὰν ὑμεῖς μείνητε ἐν τῷ λόγῳ τῷ ἐμῷ, ἀληθῶς μαθηταί μού ἐστε.

dicebat ergo Iesus ad eos qui crediderunt ei Iudaeos si vos manseritis in sermone meo vere discipuli mei eritis.

Niestety. W tym zdaniu słowo pochodzące od “wierzyć” jest w czasie przeszłym dokonanym, czyli ludzie Jezusowi wierzyli… i przestali. Co z tego, że kiedyś byłeś ministrantem, sypałaś kwiatki na procesji, itd. ? Co z tego, że tydzień temu byłeś na Mszy, jeśli dzisiaj nie jesteś, dzisiaj nie trwasz w Jego słowie?

Władza (ἐξουσία exousia)

Dał Mu również władzę sprawowania sądu, bo jest Synem Człowieczym. J 5,27

καὶ ἐξουσίαν ἔδωκεν αὐτῷ κρίσιν ποιεῖν, ὅτι υἱὸς ἀνθρώπου ἐστίν.

et potestatem dedit ei et iudicium facere quia Filius hominis est.

Długi wywód wokół tematu równości Ojca i Syna: wspólne działanie, przeprowadzanie sądu, chwała i życie w sobie. I chyba to ostanie jest najbardziej wymowne, bo ten motyw jeszcze wróci (J 10, 18). Mieć władzę nad życiem, by je odzyskać – tak może tylko Bóg.

Przykazanie (ἐντολή entolē)

Ktokolwiek więc zniósłby jedno z tych przykazań, choćby najmniejszych, i uczyłby tak ludzi, ten będzie najmniejszy w królestwie niebieskim. A kto je wypełnia i uczy wypełniać, ten będzie wielki w królestwie niebieskim. Mt 5,19

ὃς ἐὰν οὖν λύσῃ μίαν τῶν ἐντολῶν τούτων τῶν ἐλαχίστων καὶ διδάξῃ οὕτως τοὺς ἀνθρώπους, ἐλάχιστος κληθήσεται ἐν τῇ βασιλείᾳ τῶν οὐρανῶν· ὃς δ᾽ ἂν ποιήσῃ καὶ διδάξῃ, οὗτος μέγας κληθήσεται ἐν τῇ βασιλείᾳ τῶν οὐρανῶν.

qui ergo solverit unum de mandatis istis minimis et docuerit sic homines minimus vocabitur in regno caelorum qui autem fecerit et docuerit hic magnus vocabitur in regno caelorum.

Jeśli komuś sprawia trudność wielość przykazań (w zapamiętaniu, czy wypełnianiu), to wystarczy, że będzie naśladował Jezusa.

Służyć (διακονέω diakoneō)

Tak jak Syn Człowieczy, który nie przyszedł po to, aby Mu służono, lecz aby służyć i oddać swoje życie jako okup za wielu. Mt 20,28

ὥσπερ ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου οὐκ ἦλθεν διακονηθῆναι ἀλλὰ διακονῆσαι καὶ δοῦναι τὴν ψυχὴν αὐτοῦ λύτρον ἀντὶ πολλῶν.

sicut Filius hominis non venit ministrari sed ministrare et dare animam suam redemptionem pro multis.

Przy tym zdaniu zawsze przypominam sobie pewnego księdza, który fatalnie (nie jeden raz!) się przejęzyczył przytaczając je w postaci: “Syn Człowieczy nie przyszedł, aby służyć…” – ot, takie “freudowskie” przejęzyczenie 🙈. Szkoda, że często w kręgach kościelnych zdarza się “zabawa” w funkcje, tytuły, godności, zwierzchności, a przecież jesteśmy braćmi i siostrami, Ojcem jest Bóg. Służyć, to robić tylko to, co Jezus.

Wołanie (κήρυγμα kērygma)

Ludzie z Niniwy staną na sądzie z tym plemieniem i potępią je, bo oni na wołanie Jonasza nawrócili się, a oto tu coś więcej niż Jonasz. (Łk 11,32)

ἄνδρες Νινευῖται ἀναστήσονται ἐν τῇ κρίσει μετὰ τῆς γενεᾶς ταύτης καὶ κατακρινοῦσιν αὐτήν· ὅτι μετενόησαν εἰς τὸ κήρυγμα Ἰωνᾶ, καὶ ἰδοὺ πλεῖον Ἰωνᾶ ὧδε.

viri ninevitae surgent in iudicio cum generatione hac et condemnabunt illam quia paenitentiam egerunt ad praedicationem Ionae et ecce plus Iona hic.

Kerygmat działa wtedy, gdy jest głoszony. Pierwszym cudem owego wołania/kerygmatu jest zbawienie dzięki wierze w Jezusa. Cuda “widzialne” dokonują się z woli Bożej jako konsekwencja wiary w Niego.

Pojednać się (καταλλάσσω katallassō)

Jesteśmy więc posłani w zastępstwie Chrystusa jako przedstawiciele Boga, który przez nas zachęca. W zastępstwie Chrystusa prosimy więc: dajcie się pojednać z Bogiem! (2 Kor 5, 20)

ὑπὲρ Χριστοῦ οὖν πρεσβεύομεν ὡς τοῦ θεοῦ παρακαλοῦντος δι᾽ ἡμῶν· δεόμεθα ὑπὲρ Χριστοῦ, καταλλάγητε τῷ θεῷ.

Pro Christo ergo legatione fungimur, tamquam Deo exhortante per nos. Obsecramus pro Christo, reconciliamini Deo.

Nie wiem, dlaczego w tym miejscu strona bierna jest wyrażona w różnych tłumaczeniach aktywnie. Przecież nie mogę sam pojednać się z Bogiem. Chodzi o chęć zerwania z grzechem (bo przecież może mi on przynosić realną korzyść). Jeśli dam się pojednać, to dla Boga nigdy nie ma problemu.

Przejrzeć całkowicie (διαβλέπω diablepō)

Ponownie położył ręce na jego oczy. Wtedy niewidomy całkowicie odzyskał wzrok. Został uzdrowiony i wszystko widział wyraźnie. Mk 8,25

εἶτα πάλιν ἐπέθηκεν τὰς χεῖρας ἐπὶ τοὺς ὀφθαλμοὺς αὐτοῦ, καὶ διέβλεψεν καὶ ἀπεκατέστη καὶ ἐνέβλεπεν τηλαυγῶς ἅπαντα.

einde iterum inposuit manus super oculos eius et coepit videre et restitutus est ita ut videret clare omnia.

Człowiekowi czasem potrzeba czasu, żeby wyzdrowieć. Nie wynika to z braku mocy po stronie Jezusa.

Głupota (ἀφροσύνη afrosynē)

(…) cudzołóstwa, chciwość, przewrotność, podstęp, wyuzdanie, zawiść, bluźnierstwo, pycha, głupota. Mk 7, 22

μοιχεῖαι, πλεονεξίαι, πονηρίαι, δόλος, ἀσέλγεια, ὀφθαλμὸς πονηρός, βλασφημία, ὑπερηφανία, ἀφροσύνη·

furta avaritiae nequitiae dolus inpudicitia oculus malus blasphemia superbia stultitia.

Tyle grzechów bierze się ludzkiego serca, tzn. są wyborem człowieka, bo przecież serce to “miejsce” jego dokonywania. Głupota też jest wyborem i wcale nie musi zależeć od poziomu inteligencji albo posiadanej wiedzy.

Móc (δύναμαι dunamai)

I nie mógł tam dokonać żadnego cudu, tylko kilku chorych uzdrowił, kładąc na nich ręce. Mk 6, 5

καὶ οὐκ ἐδύνατο ἐκεῖ ποιῆσαι οὐδεμίαν δύναμιν, εἰ μὴ ὀλίγοις ἀρρώστοις ἐπιθεὶς τὰς χεῖρας ἐθεράπευσεν.

et non poterat ibi virtutem ullam facere nisi paucos infirmos inpositis manibus curavit.

Strasznie irytujące są stwierdzenia niektórych o Bogu, że “może wszystko”, albo że “jest wszędzie” – z pewnością nie chodzi o Wszechmoc Bożą i na pewno ten, który wierzy, nie ma Boga w tej części ciała, gdzie kończą się plecy. Jezus przyszedł zgładzić grzech świata (por. J 1, 29), jeśli wierzę, to doznaję uzdrowienia, by pełnić uczynki wiary (por. Jk 2,17).

Kłaść (ἐπιτίθημι epitithēmi)

… węże będą brać do rąk, i choćby wypili coś zatrutego, nie zaszkodzi im. Będą na chorych kłaść ręce, a ci zostaną uzdrowieni. Mk 16, 18

[καὶ ἐν ταῖς χερσὶν] ὄφεις ἀροῦσιν κἂν θανάσιμόν τι πίωσιν οὐ μὴ αὐτοὺς βλάψῃ, ἐπὶ ἀρρώστους χεῖρας ἐπιθήσουσιν καὶ καλῶς ἕξουσιν.

serpentes tollent: et si mortiferum quid biberint, non eis nocebit: super ægros manus imponent, et bene habebunt.

Po nałożeniu rąk Paweł przejrzał. Przez nałożenie rąk dokonuje się przekazanie darów duchowych, uzdrowienie, błogosławieństwo. Ten gest jest decydujący dla zbawienia, bo przecież dokonuje się we chrzcie.