Ty natomiast, o człowiecze Boży, uciekaj od tego rodzaju rzeczy, a podążaj za sprawiedliwością, pobożnością, wiarą, miłością, wytrwałością, łagodnością! (1Tm 6,11)
Σὺ δέ, ὦ ἄνθρωπε θεοῦ, ταῦτα φεῦγε· δίωκε δὲ δικαιοσύνην εὐσέβειαν πίστιν, ἀγάπην ὑπομονὴν πραϋπαθίαν.
Tu autem, o homo Dei, haec fuge: sectare vero iustitiam, pietatem, fidem, caritatem, patientiam, mansuetudinem.
Pobożność to postawa człowieka, który oddaje Bogu należną Jemu cześć poprzez modlitwę, post, czy składanie ofiar, to też odczytywanie i pełnienie woli Bożej w codzienności. Święty Paweł łączy pobożność z postawą wewnętrzną, człowieka. Prawdziwa pobożność związana jest więc ze sprawiedliwością, wiarą, miłością, wytrwałością i łagodnością. Pobożność, którą widać na zewnątrz, powinna mieć swoje źródło we wnętrzu człowieka i je odzwierciedlać. Wtedy cześć oddawana Bogu, jest szczera, prawdziwa i godna naśladowania. Ważne by życie chrześcijanina było pełne harmonii, czyli miłość, która jest wlana w jego serce przez Ducha Świętego, który został mu dany, miała swoje odbicie w gestach pobożności i życiu codziennym, pełnym miłości i dobra dla drugich.
εὐσέβεια [eusebeia]
Greckie słowo εὐσέβεια [eusebeia] oznacza pobożność, cześć i wierne oddanie Bogu; w Biblii odnosi się do życia przepełnionego bojaźnią Bożą i wiernością Ewangelii (np. 1 Tm 4,8; 2 P 1,6–7); hebrajskim odpowiednikiem jest יִרְאַת יְהוָה [yir’at Adonai] – bojaźń Pańska, czyli pełna czci postawa wobec Pana Boga.