Mówię zaś do wszystkich: Jeśli ktoś chce za Mną chodzić, niech zaprze się siebie samego i niech weźmie krzyż swój każdego dnia i niech Mi towarzyszy. (Łk 9,23)
Ἔλεγεν δὲ πρὸς πάντας· εἴ τις θέλει ὀπίσω μου ἔρχεσθαι, ἀρνησάσθω ἑαυτὸν καὶ ἀράτω τὸν σταυρὸν αὐτοῦκαθʼ ἡμέραν καὶ ἀκολουθείτω μοι.
dicebat autem ad omnes si quis vult post me venire abneget se ipsum et tollat crucem suam cotidie et sequatur me.
Wybrane słowo w Nowym Testamencie występuje 96 razy. W Ewangelii św. Łukasza 17 razy. Tylko w jednym wypadku nie odnosi się wprost do chodzenia za Jezusem, tam gdzie Jan mówi o człowieku, który wyrzucał złe duchy, ale “nie chodził z nami”.
Sam Jezus jest Drogą. Kto wyrusza z Nim, nie drepcze w miejscu. W tym zaproszeniu – powołaniu – chodzi o bliskość, o przebywanie z Nim, o poznawanie Jego śladów w codzienności. To nie jest wycieczka krajoznawcza. Droga od samego początku prowadzi w górę. Idziemy na szczyt. Po drodze odpadną nasze iluzje, zweryfikują się nasze intencje. Upadniemy, a On nas podniesie. Zbłądzimy, a On będzie czekał za kolejnym zakrętem, uprzedzając nas. Nikt nie przychodzi do Ojca inaczej, jak tylko przeze Mnie (J 14,6).
