Autor: kazistas

I Joanna, żona Chuzy, zarządcy Heroda i Zuzanna i inne liczne, które służyły im z własności ich. (Łk 8, 3)

καὶ Ἰωάννα γυνὴ Χουζᾶ ἐπιτρόπου Ἡρῴδου καὶ Σουσάννα καὶ ἕτεραι πολλαί, αἵτινες διηκόνουν αὐτοῖς ἐκ τῶν ὑπαρχόντων αὐταῖς.

Jej imię oznacza lilię i nawiązuje do idei bieli. Ta „lilia” wzrasta w bliskości z Tym, który jest początkiem piękna i nadaje mu niezbywalną wartość. Fakt, że została wymieniona z imienia, wskazuje na rodzaj więzi w tej kobiecej wspólnocie. św. Łukasz gdy będzie pisał o młodym Kościele, jeszcze w Wieczerniku, podkreśli, że razem z Apostołami trwały na modlitwie także kobiety. Wpisały się w całościowy obraz wspólnoty Nowego Testamentu.

Jak każdy kwiat, tak i lilia ma swoją symbolikę. W chrześcijańskiej odnosi się do idei czystości. Często św. Józef, Matka Boża, ukazywani są z lilią w dłoni. Historycy sztuki nazywają ją lilum castitatis – lilia czystości.

Patrząc dziś na Zuzannę nietrudno skojarzyć tę z historii ocalenia od podstępu dwóch starców z Księgi Daniela (zob. Dn 13). Wolała zginąć, oddać życie, niż ulec szantażowi niegodziwych sędziów. Ocalił ją Daniel prowadzony mądrością Ducha Świętego.

I byli zdumieni na naukę Jego, gdyż w mocy było Słowo Jego. (Łk 4,32)

καὶ ἐξεπλήσσοντο ἐπὶ τῇ διδαχῇ αὐτοῦ, ὅτι ἐν ἐξουσίᾳ ἦν ὁ λόγος αὐτοῦ.

Zdziwienie, zdumienie, przez Greków było uważane za początek filozofii. Zdumienie jest stanem, który może prowadzić do poszukiwania sensu, znaczenia tego, co się widzi, słyszy lub skłonić do wątpliwości, zaniechania. Podobnie dzieje się w przypadku reakcji na Słowo Jezusa. Mieszkańcy Nazaretu też byli zdumieni Słowem, lecz Je odrzucili. Mieszkańcy Kafarnaum pozostają w mocy Słowa, przyjmują Je. Zdumienie jest momentem granicznym: albo pójdę w stronę wiary w moc Słowa Bożego albo zacznę Je lekceważyć.

Istnieje jeszcze jedno „meta-pytanie”: Czy Ewangelia mnie zdumiewa, czy daję się pociągnąć w stronę światła, które niesie? Czy nie zawężam odbioru Słowa Bożego tylko do obszaru, który jest moim własnym wyobrażeniem o Nim, lub czy tekst nie staje się tylko pretekstem do tego, by nie wyjść poza własne myśli? (por. Benedykt XVI, Verbum Domini 87).

Zaczął zaś mówić do nich, że: Dzisiaj wypełnione zostało Pismo to w uszach waszych. (Łk 4,21)

ἤρξατο δὲ λέγειν πρὸς αὐτοὺς ὅτι σήμερον πεπλήρωται ἡ γραφὴ αὕτη ἐν τοῖς ὠσὶν ὑμῶν.

Z perspektywy ludzkiego doświadczenia jest tylko dziś. Wczoraj było, jutro będzie. Nasze dziś jest umocowane w każdej aktualnej chwili. Z perspektywy Bożej, cały ludzki czas jest zawarty w Boskim „teraz”. Odwieczne Słowo Boga dziś wypełnia się w uszach, sercach i życiu tych, którzy Je przyjmują. Tu zostaje nam odsłonięta tajemnica zbawienia. Mesjasz przychodzi i ogłasza dziś rok łaski. Każdy dzień roku staje się chwilą, gdy Bóg zbawia, tzn. uwalnia, uzdrawia, błogosławi, otwiera oczy. Dziś ma dla mnie i dla Ciebie dobrą nowinę – Ewangelię Życia, Ewangelię Zbawienia.

Dziś tak wiele może się wydarzyć w promieniach łaski, w strumieniach Miłosierdzia.

Podobnie też jest z królestwem niebieskim jak z pewnym człowiekiem, który mając się udać w podróż, przywołał swoje sługi i przekazał im swój majątek.

Ὥσπερ γὰρ ἄνθρωπος ἀποδημῶν ἐκάλεσεν τοὺς ἰδίους δούλους καὶ παρέδωκεν αὐτοῖς τὰ ὑπάρχοντα αὐτοῦ. Mt 25,14

Można przekazać majątek albo długi. Można też nic nie przekazać. Otrzymane talenty można pomnażać bądź też zakopać w ziemi. Pomnażanie, które ze swej natury jest najpiękniejszą cechą życia, potrzebuje gestu przekazywania, dawania, rozdawania, inwestowania, a nawet ryzyka. Nie można, w nieskończoność, w spoconej garści dusić otrzymanego pieniążka talentu. Bóg z wielkim gestem przekazał nam całą swoją własność i ucieszy się z każdego podobnego, choćby najmniejszego, naszego gestu.

Mówi Mu Natanael: Skąd mnie znasz? Rozsądziwszy Jezus powiedział mu: Przed, gdy ciebie Filip zawołał będącego pod figowcem, widziałem cię. (J 1, 48)

λέγει αὐτῷ Ναθαναήλ· πόθεν με γινώσκεις; ἀπεκρίθη Ἰησοῦς καὶ εἶπεν αὐτῷ· πρὸ τοῦ σε Φίλιππον φωνῆσαι ὄντα ὑπὸ τὴν συκῆν εἶδόν σε.

Bardzo często w I rozdziale Ew. św. Jana pojawiają się czasowniki oznaczające akt patrzenia. Mają różne odcienie, podkreślają też sposób patrzenia. Podpowiadają, że nie chodzi o same tylko prawa optyki jako dziedziny wiedzy z zakresu fizyki.

Przywołany dziś czasownik ὁράω horaō, właściwie oznacza „wpatrywać się”. Nie jest przelotnie rzuconym spojrzeniem, lecz skupieniem uwagi, dociekaniem, poszukiwaniem wewnętrznego znaczenia. Widzieć umysłem, doświadczyć, dbać o coś – to poszerzone znaczenie tego słowa. Święty Jan użył więc tego czasownika, aby ukazać jakość spojrzenia Jezusa. Jego oczy są jak płomień ognia (zob. Ap 1, 14) Przenikliwe, pełne dobroci, przywracające godność, miłosierne, czasem zapłakane, innym razem błyszczą z radości, przejrzyste i przenikliwe, docierające do sedna sprawy, do głębi duszy.

Czasem robi się taką próbę patrzenia sobie w oczy – kto dłużej „wytrzyma”. Popatrzę dziś wnikliwie w oczy Jezusa. Może przed napisaną ikoną, może przed ikoną z Pisma.