Jeżeli was świat nienawidzi, wiedzcie, że Mnie wpierw znienawidził. (J 15,18)

Εἰ ὁ κόσμος ὑμᾶς μισεῖ, γινώσκετε ὅτι ἐμὲ πρῶτον ὑμῶν μεμίσηκεν.

Si mundus vos odit: scitote quia me priorem vobis odio habuit.

Nienawidzić oznacza też brzydzić się, nie kochać, nie szanować. Jezus nie pozostawia swoim naśladowcom żadnych złudzeń. Spotkają się z nieprzyjęciem a nawet z agresją otoczenia. Na nic się nie przyda: “A przecież chciałem tak dobrze”. Bycie chrześcijaninem nie jest przechadzką ukwieconą doliną, lecz niejednokrotnie stąpaniem po zaminowanym polu, gdzie trzeba uważać na każdy krok. Uczeń Chrystusa jest jak saper, który rozminowuje teren nafaszerowany złością ludzką. Z ryzykiem i odwagą musi wejść na niebezpieczne pole i przywrócić je do życia. Rozbroić nienawiść to jest nasze zadanie.

To przykazuję wam, abyście miłowali jeden drugiego. (J 15,17)

ταῦτα ἐντέλλομαι ὑμῖν, ἵνα ἀγαπᾶτε ἀλλήλους.

Hæc mando vobis, ut diligatis invicem.

Wybrane słowo to zaimek wzajemności. Ma tylko liczbę mnogą i nigdy ze swej natury nie pojawia się w mianowniku. Odnosi się do relacji między osobami. Podpowiada, że miłość dokonuje się we wzajemności. Nie jest zamknięta w sobie, uwalnia od różnych form egoizmu. Nie pozwala na hodowanie w sobie narcystycznych postaw. Bez wzajemności, więzi stają się uciążliwe i najczęściej gasną.

Pokój zostawiam wam, pokój Mój daję wam: nie tak jak świat daje, Ja daję wam. Niech nie będzie wstrząśnięte wasze serce ani się nie lęka. (J 14,27)

Εἰρήνην ἀφίημι ὑμῖν, εἰρήνην τὴν ἐμὴν δίδωμι ὑμῖν· οὐ καθὼς ὁ κόσμος δίδωσιν ἐγὼ δίδωμι ὑμῖν. μὴ ταρασσέσθω ὑμῶν ἡ καρδία μηδὲ δειλιάτω.

Wieczernik jest miejscem budowania zażyłości z Panem, poprzez wzajemne słuchanie, gesty, dialogi. Jest tam wiele emocji, przeżyć. Nasz Pan jest bardzo uważny i przenikliwy co do kondycji serca uczniów. Czterokrotnie to podkreśla. Troszczy się o to, by serce ucznia nie popadało w zamęt, nie trwożyło się ani nie lękało. Ostatecznie obiecuje, że serce ucznia rozraduje się. (J 16,22)

Dokładnie w takim stanie serca, w jakim byli uczniowie, modli się Psalmista z Ps 55,5: „Serce moje drży we mnie i lęki śmierci przygniotły mnie”. Lecz dalej woła: „A ja wołam do Boga i Pan mnie ocali” (Ps 55,17)

Wybrane słowo występuje tylko raz w NT. Ten fakt podkreśla wyjątkowość spojrzenia Pana Jezusa na to, co dzieje się we wnętrzu każdego i każdej z nas. Nikt nas tak nie zna jak On. Dlatego daje swój pokój inaczej niż czyni to świat. Jego pokój ogarnia serce i od środka emanuje w gestach, postawach. Zaczyna przenikać relacje. Ma moc gasić spory i przemoc zrodzoną z lęku.

Tradycja grecka na określenie kontemplacji używała terminu ”teoria” od theoreo. Nie stała ona w opozycji do praktyki. Ona kształtowała mądrościową wizję rzeczywistości. Zakładała kontakt z rzeczywistością.

Ojcze, ci których dałeś mi, chcę, aby gdzie jestem Ja i oni byli ze Mną, aby oglądali chwałę Moją, którą dałeś Mi, bo umiłowałeś Mnie przed założeniem świata. (J 17,24)

Πάτερ, ὃ δέδωκάς μοι, θέλω ἵνα ὅπου εἰμὶ ἐγὼ κἀκεῖνοι ὦσιν μετʼ ἐμοῦ, ἵνα θεωρῶσιν τὴν δόξαν τὴν ἐμήν, ἣν δέδωκάς μοι ὅτι ἠγάπησάς με πρὸ καταβολῆς κόσμου.

Św. Jan od początku swojej Ewangelii prowadzi złotą nić wiążącą wszystkie miejsca związane z widzeniem, oglądaniem. Prowadzi nas, aż do wyznania aktu wiary umiłowanego ucznia, który “ujrzał i uwierzył”. Jednak ta droga widzenia dopełni się wtedy, gdy ujrzymy Go takim jaki jest. (zob 1J 3,2).

Wielkim pragnieniem Pana Jezusa – Syna Bożego jest przekazanie nam swojego spojrzenia na Ojca. Uczy nas zwracania oczu i serca w stronę miłości Ojca, Jego dobroci i łaskawości.

Wybrany czasownik jest połączeniem dwóch terminów oznaczających proces widzenia: θεάομαι theaomai oraz ὁράω horaō. Dlatego w dosłownym tłumaczeniu można oddać to jedno greckie słowo przez “oglądać widzenie”.