καὶ αὐτοὶ ἦραν φωνὴν λέγοντες· Ἰησοῦ ἐπιστάτα, ἐλέησον ἡμᾶς.
I głośno zawołali: Jezusie, Mistrzu, ulituj się nad nami. Łk 17,13
Episates to człowiek stojący na czele ze względu na swój autorytet, ustanowiony do nadzoru nad kimś. To ktoś mający władzę. To słowo używane jest tylko w tej Ewangelii i używają go tylko (poza tym miejscem) apostołowie w stosunku do Chrystusa. Z tego wynika, że trędowaci mają do Niego zaufanie (kolejna ciekawostka, że zwracają się do Niego po imieniu – na co nawet nie zdobywali się niektórzy uczniowie – por. Łk 18, 38. 23, 42). Chrystus daje polecenie chorym, podobnie jak Elizeusz Naamanowi (por. 2 Krl 5) – cud nie dokonuje się poprzez dotyk, czy na dźwięk słów.
Powracający Samarytanin oddaje cześć Jezusowi tak, jak Bogu – jedyny taki moment w Ewangeliach synoptycznych. Wydaje się, że cud powinien prowadzić do Boga nawet przez zwykłą wdzięczność za okazaną łaskę. Gorzki wyrzut Mistrza potwierdza tylko przyjęcie daru przez pozostałych bez wdzięczności, bez spotkania z Nim.
Na koniec Jezus pod adresem uzdrowionego mówi: twoja wiara cię ocaliła. Można to również przetłumaczyć tak: twoja wiara cię zbawiła. Wiara Samarytanina prowadzi do spotkania z Bogiem i już teraz Jezus wypełnił w nim cel swojego przyjścia na ziemię – zbawienie człowieka.
